Laat kinderen geen deel uitmaken van de conflicten
Als ik ouders zie die hun kinderen in hun eigen conflicten betrekken denk ik: ‘Lieve ouders, doe dat niet!’. Ik heb dit zelf meegemaakt en ik zie het ook vaak terugkomen op het forum van Villa Pinedo. Het geeft stress en verdriet. En zorgt ervoor dat wij een soort ouderlijke rol gaan vervullen, terwijl we – zeker in een moeilijke periode – gewoon kind moeten kunnen zijn.
Bij mij thuis was er een tijd waarin m’n ouders elkaar zoveel mogelijk doodzwegen. Een paar voorbeelden van hoe dat eraan toeging:
Mijn moeder, oom, zusje en haar vriendin zouden op wintersport gaan. Mijn vader wist dit niet. Naarmate de vakantie dichterbij kwam werd ik hier steeds zenuwachtiger over en mijn moeder leek niet van plan om het te gaan vertellen. Op gegeven moment kon ik de spanning niet meer aan en heb ik het mijn vader verteld. Luchtig zei ik: ‘O ja pap, mam en ‘mijn zusje’ gaan volgende week trouwens op wintersport.’ ‘Wat?’ zei hij, ‘gaan ze nou toch? Hoelang weet jij dit al? En waarom weet ik dit dan niet?’ En vervolgens kreeg ik dus alle woede over me heen.
Het raam in de auto aan de bestuurderskant was bijna kapot en die moest je, volgens mijn vader, niet meer opendoen. Mijn moeder, die met mijn zusje naar het winkelcentrum ging, was de waarschuwing kennelijk vergeten. Toen ze het raam toch opendeed kletterde deze vervolgens kapot binnenin de deur. Uiteraard werd hier verder niet meer over gesproken. Tot mijn zusje ’s avonds gebeld werd door mijn vader: ‘Heeft mama toch het raam open gedaan? Want het raam is nu dus echt kapot.’ Zo werd mijn zusje eigenlijk gevraagd of ze mijn moeder wilde verraden, want zij wist maar al tegoed dat mijn moeder op haar kop zou krijgen als ze ja zei.
Ik stond aan mijn moeders’ bed om haar welterusten te zeggen. ‘Je vader loopt echt keihard te stampen door het huis,’ zei ze, ‘want hij heeft zijn schoenen nog aan. Ik hoor het hier helemaal dreunen. Wil jij even tegen hem zeggen dat hij zijn schoenen uit moet doen?’ En dat deed ik dan. ‘Pap, ehm.. mam kan niet slapen, want ze hoort gedreun. Ze vraagt of je je schoenen uit wil doen…’. ‘Nee’, was het enige dat hij zei. En vervolgens kon ik weer terug naar mama om de boodschap over te brengen.
Ik hoop dat dit laat zien hoe het níet moet. En dat ouders hieraan zullen denken. Voor, tijdens, en na de scheiding. Ook hoop ik dat kinderen die in deze situatie zitten, inzien dat dit zo snel mogelijk moet veranderen! Ga ik gesprek met je ouders. Het had mij vast geholpen, als ik dat toen had gedaan.
Pascalle, 23
