‘Wij waren net postduiven voor onze ouders’

Tijdens een van de gesprekken met een systeemtherapeut (gezinstherapeut) zei hij tegen mijn ouders: ‘Kijk nou eens hoe jullie erbij zitten? Jullie willen elkaar niet eens aankijken.’ Mijn moeder draaide zich abrupt naar mijn vader om en zei geïrriteerd: ‘Nou voorruit, zo beter dan?’

De therapeut had wel gelijk. Mijn ouders zaten van elkaar weggedraaid en praatten niet rechtstreeks tegen elkaar, maar via mij en mijn zusje. Hij noemde ons ‘postduiven’. Dit is vast herkenbaar voor veel kinderen; je wordt gebruikt als boodschapper zodat ouders niet met elkaar hoeven te praten.

We hadden iedere week een uur systheemtherapie, omdat ik problemen had gekregen door de spanning thuis. Dit uur was het enige communicatie-uurtje van de week. We begonnen altijd met een algemeen onderwerp om de gespannen sfeer wat losser te maken. Daarna gingen we wat dieper in op de situatie thuis. Hij legde dan bijvoorbeeld uit dat ik leed onder de negatieve energie die mijn ouders creëerden. Hij probeerde mijn ouders de waarheid onder ogen te laten zien, omdat ze nogal geneigd waren om te doen alsof er niks aan de hand was. De therapeut was eigenlijk een voorstander van hun scheiding, omdat mijn zusje en ik veel last van hadden van de manier waarop ze met elkaar omgingen. Ik denk dat mijn ouders het eng vonden om de stap te zetten om echt te gaan scheiden en onze therapeut heeft geholpen om duidelijk te maken dat de situatie thuis niet houdbaar was. Ik ben hem wel echt dankbaar. Hij zorgde ervoor dat we allemaal onze mening konden geven en dat er eindelijk dingen uitgesproken werden die thuis continue werden stilgezwegen.

Ook al is een huwelijk niet meer te redden, en dat was bij mijn ouders meer dan duidelijk, je kunt aan dit soort gesprekken heel veel hebben. Voor ons was de avond na het gesprek altijd de fijnste van de week.

Pascalle, 24