De begrafenis van opa

Een begrafenis. Alleen het woord al. Het is natuurlijk altijd een zware dag voor de familie en vrienden. Emoties komen los en zorgen ervoor dat je, vooral aan het einde van de dag, helemaal gesloopt en doodmoe bent. Het was de begrafenis van mijn opa, mijn lieve opa. Maar ik maakte me ook nog eens zorgen over iets anders: mijn vader was ook uitgenodigd.

Mijn vader en moeder zijn jaren geleden gescheiden. Het contact is vrijwel helemaal verbroken. Ze mailen alleen nog over en weer over geldzaken, verder niet echt. Maar nadat mijn opa, de vader van mijn moeder, overleed, was het niet meer dan logisch dat mijn vader ook welkom was tijdens de kerkdienst en de begrafenis. Hij heeft mijn opa immers 25 jaar lang gekend en zou graag zijn medeleven willen tonen op de zware, moeilijke dag voor mijn moeder, haar zussen en zijn beide zoons.

En toch zat het me niet lekker. Ik maakte me zorgen. Hoe zou mijn moeder reageren? Ze heeft het heel moeilijk gehad na de scheiding en als je elkaar dan weer ziet, komen er natuurlijk allerlei herinneringen naar boven. En ja, nadat mijn vader was vreemdgegaan is hij niet bepaald een lieverd in de ogen van mijn moeders familie. Zij zien hem ook nooit meer, geheel bewust natuurlijk, en hebben er totaal geen behoefte aan. En toch zou mijn vader komen op de begrafenis. Kortom, mijn verdriet om opa’s dood werd nog maar eens versterkt door die spanning en die gedachten. Lekker dan.

Tijdens de dienst in de kerk (mijn opa was katholiek en kreeg dus een passend afscheid) lette ik telkens op de mensen die binnenstroomden. Uiteindelijk zag ik mijn vader, ergens achterin de kerk. Ik heb een zeer goeie en toffe band met mijn vader (beter dan ooit!), maar ik vond het niet handig om zomaar ineens naar hem toe te lopen. Niet zo passend ook. Ik moest mijn aandacht er ook bijhouden, want ik ging de kist dragen. Kom op Yannick, hou je hoofd erbij, dacht ik bij mezelf. Je gaat straks ook nog een stukje voorlezen, concentreer je daar maar op.

Vanaf dat moment, toen de dienst begon, ging het allemaal razendsnel. Liederen werden gespeeld en gezongen, woorden werden gezegd, ik vertelde zonder dat irritante papiertje nog iets over opa en mijn mooie momenten met hem (ook al vergat ik de helft, het kwam tenminste vanuit m’n hart), iedereen nam afscheid, we liepen gezamenlijk met de kist naar de begraafplaats, en daar werd opa begraven. Precies op dat moment brak de zon door, net als op mijn oma’s begrafenis, terwijl het de hele dag al slecht en mistig weer was. Toeval. Of niet. In ieder geval bizar, alsof ze elkaar in de armen vielen daarboven. En dat terwijl ik nooit echt in de hemel of een ‘god’ heb geloofd.

En aan het einde van de dag dacht ik terug aan alles. Ik sloeg mezelf voor m’n kop; waarom was ik nou zo nerveus om de komst van m’n vader? Deze dag stond in het teken van opa, van zijn afscheid, en niemand zou daar ooit van afwijken. De scheiding tussen mijn ouders werd even vergeten, alsof deze nooit had plaatsgevonden. Deze dag was speciaal voor opa.

Yannick (23)
Twitter: www.twitter.com/yannicklgd
Website: www.yannicklgd.wordpress.com