Bemoeials

Met de scheiding zit ik allang niet echt meer. Eigenlijk zijn er maar drie dingen aan het hele gebeuren die mij soms nog dwarszitten. Ten eerste het in-, uit- en weer inpakken van mijn spullen en het terugfietsen als ik iets vergeten ben (ook al wonen mijn ouders echt nog geen 800 meter van elkaar af). Ten tweede heb ik nu twee extra ouders die ook weer regels hebben en veronderstellen dat er eens in de zoveel tijd een bom is ontploft op mijn kamer. En tenslotte, de “buitenstaanders” met een mening over mijn ouders.

Ik merk steeds meer dat mensen tegen mij hun zegje willen doen over de scheiding van mijn ouders, over wie er fout zat en wat er is mis gegaan. Vooral van mensen die aan een kant staan. Het enige wat ik op zo’n moment denk is: “Je was er niet bij. Je hebt het bekeken van een afstandje of gehoord van anderen. Fijn dat je een mening hebt, maar wat moet ik ermee?” Wat ik wil zeggen tegen deze mensen is dat ik het prima vind als ze een mening hebben over de scheiding van mijn ouders, maar dat ik, en ik denk met mij veel anderen, deze mening niet wil horen, tenzij het positief is of ik ernaar vraag. Je lost niets op met het geven van je negatieve mening over een van of mijn beide ouders, je maakt mij er alleen verdrietig mee. Het zal waarschijnlijk goed bedoeld zijn en om me in te laten zien hoe het zat, maar als ik het wil weten zal ik dat duidelijk aangeven. Geef anders eens het andere ‘kamp’ een compliment, van positiviteit wordt alles net iets leuker!

Liefs,
Rosalee (17)