Buikpijn – deel 1
Vorige week vond mijn diploma-uitreiking plaats. Een dag waar ik ruim vier jaar lang naartoe heb geleefd. Het papiertje waar ik zo lang voor heb geleerd, hoefde ik alleen nog maar te ondertekenen. En dan mag ik me eindelijk ‘journalist’ noemen. Een geweldige dag, maar zo voelde het niet. Ik zag er tegenop, want mijn ouders gingen elkaar (en hun partner) voor het eerst gezamenlijk zien.
Het is een heel vervelend gevoel wanneer je eigenlijk blij moet zijn en je nergens druk om hoeft te maken, maar dat je dit toch doet. Je kunt er niets aan doen. Ook al is het ‘jouw dag’ en zegt iedereen dat telkens, zo voelt het toch niet. Zo had ik dat tijdens mijn diploma-uitreiking op Windesheim in Zwolle. Mijn vader en moeder zijn ongeveer vijf jaar geleden gaan scheiden. Ze hebben alleen contact over geldzaken en komen daar vaak niet samen uit, waardoor er een onafhankelijke partij aan te pas moet komen. Jammer, maar goed, het is niet anders. Ik ben eraan gewend.
Maar nu, op die grote dag dat ik mijn hbo-diploma in ontvangst mag nemen, gaan ze elkaar eindelijk weer eens zien. En voor het eerst met hun beide partners. Ondanks dat ik ook met mijn hoofd al bij de drankjes en de gezelligheid zat, zou ik liegen wanneer ik zeg dat ik niet vooral aan mijn ouders dacht. Ik zie er enorm tegenop. Hoe gaan ze reageren, kunnen ze elkaar überhaupt wel luchten? Hoe kijken ze naar elkaars partner? Mogen die elkaar eigenlijk wel straks, en wat als één van hen iets verkeerds zegt?
De mensen stromen langzaam binnen. Medestudenten, afgestudeerden, oud-studenten, vrienden, vriendinnen, familie, broers en zussen; iedereen komt voor het diploma van één van ons. Ik kijk naar links en zie mijn vader, zijn vriendin en mijn oma (wat fantastisch dat zij er ook is) naar me kijken. Met een lach op ons gezicht begroeten we elkaar, zoals altijd. Een warme groet. Maar de eerste vraag die meteen door m’n hoofd schiet, is: waar is mijn moeder en haar vriend?
Ook hen begroet ik uiteraard met een lach. Gezellig, iedereen is er. (Of het ‘gezellig’ wordt moet nog maar blijken natuurlijk. Dat is eigenlijk ook het laatste woord waar ik nu aan denk.) Ik zie dat mijn vader drie rijtjes achter ons gaat zitten, samen met zijn vriendin en mijn toffe, lieve oma. Mijn moeder kijkt rond en ziet inmiddels haar ex-man zitten. Ik voel me misselijk, heb buikpijn en mis de helft van wat de hoofddocent aan het vertellen is. Op mijn grote dag nog wel.
Wordt vervolgd…
Yannick La Gordt Dillié (22) | @yannicklgd |
