Buikpijn – Deel 2
Vorige week vond mijn diploma-uitreiking plaats. Een dag waar ik ruim vier jaar lang naartoe heb geleefd. Het papiertje waar ik zo lang voor heb geleerd, hoefde ik alleen nog maar te ondertekenen. En dan mag ik me eindelijk ‘journalist’ noemen. Een geweldige dag, maar zo voelde het niet, zoals ik al schreef in het eerste deel. Ik zag er flink tegenop, want mijn ouders gingen elkaar (en hun partner) voor het eerst gezamenlijk zien. Misselijkheid, buikpijn, spanning. Bah.
De vorige keer vertelde ik dat ik mijn ouders en hun partner (en natuurlijk oma) plaats zag nemen, vlak bij elkaar. Drie rijen verschil. Ik voelde de zenuwen sneller toenemen. Ik miste inmiddels de helft van wat de hoofddocent aan het vertellen. Op een gegeven moment keek mijn moeder naar achteren, waar ze mijn vader zag zitten. Ze heeft hem nog zeer lange tijd gemist, en het contact tussen beiden is matig. Mijn ouders komen er vaak niet uit als het om belangrijke (geld)zaken omtrent de scheiding gaat. Ongetwijfeld heel herkenbaar voor jullie.
Na het praatje van de hoofddocent was het tijd om de studenten te verdelen in ongeveer vijf groepjes. Anders werd het een héle lange avond voor iedereen, aangezien we met zo’n 35 afgestudeerden in de zaal zaten. Mijn ouders moesten, samen met hun partners en natuurlijk mijn oma, mij volgen richting het juiste lokaal. Links van me mijn moeder en haar vriend, rechts mijn pa met zijn vriendin. Ik voelde me gespannen en totaal niet op m’n gemak. Op een gegeven moment realiseerde ik me ineens weer dat dit alles om mijn hbo-diploma gaat. Gewoon met mijn hoofd ergens anders..
Al snel arriveerden we in het lokaal waar het ging gebeuren, waar ik me handtekening mocht gaan zetten. Daar werden vijf medestudenten en ik toegesproken door een oud-docent van me, zelfs met een persoonlijke PowerPoint, voorzien van foto’s en typerende kenmerken van iedere student. Dat ging goed, dacht ik bij mezelf, maar het spannendste gedeelte moest nog komen. Het gedeelte waar ik eigenlijk al de hele dag tegenop zag: de borrel. Daar zouden mijn ouders immers samenkomen om mijn diploma samen met hun zoon te vieren. Om te proosten. Weer voelde ik die buikpijn, die spanning.
Maar het mooie aan die dag was dat mijn vriendin precies in dezelfde situatie zat. Allebei afgestudeerd, allebei op Journalistiek en allebei hebben we gescheiden ouders die naar de diploma-uitreiking kwamen. Vier ouders, maar acht mensen. Ik stond het ene moment bij mijn vader te lachen, het andere moment proostte ik samen met m’n moeder. Ik liep heen en weer, voelde me net een krantenjongen. Totdat mijn vriendin naar me toe kwam, nadat ik even een nieuwe Heineken had gehaald, en zij aan me vroeg: ‘Zag je dat net?’ ‘Nee?’ antwoorde ik lichtelijk angstig. ‘De vriend van je moeder stelde zich voor aan je pa en Jannetta, en dat ging super. Ook je moeder liep even naar je vader toe.’
Iets wat zij nooit snel zou doen, na alles wat er is gebeurd. Ik voelde me verbaasd, maar eigenlijk snapte ik het wel. Ik heb gewoon fantastische ouders. Ze zetten alle problemen en onenigheden even opzij, speciaal voor mij. Om gezamenlijk op mijn prestatie te proosten. Om lachend en trots naar mij te kijken en het glas te heffen. Ik voelde me geweldig, en de buikpijn begon langzaam te zakken. Vanaf dat moment kon ik eindelijk vrijuit genieten. IK HEB MIJN DIPLOMA!
Yannick La Gordt Dillié (23)| @yannicklgd |
Lieve gescheiden ouders, willen jullie deze Open Brief ‘Aan alle ouders met een eindexamenkandidaat‘ lezen?
