Co-huisdierschap? In Spanje wel!
In Spanje is er sinds oktober een wet veranderd: na een scheiding wordt een huisdier als volwaardig gezinslid gezien. Net als een kind. Dat betekent dat ze allebei de baasjes kunnen blijven zien. Wij spraken twee Buddy’s van Villa Pinedo: Cas en Nina. De hond van Cas bleef na de scheiding van zijn ouders bij de moeder van Cas. Nina en haar stiefmoeder kozen voor ‘co-huisdierschap’.
Cas:
“Toen ik 12 was besloten mijn ouders uit elkaar te gaan. Mijn ouders doen aan co-ouderschap waarbij een keuze gemaakt is voor week op week af met wisseldag op vrijdag. Dit was alleen niet het geval voor de hond.
Ik en mijn broer gingen iedere vrijdag naar de andere ouder, maar de hond bleef bij mijn moeder.
Mijn moeder wilde haar leven lang een hond en mijn vader niet. Tijdens de scheiding was er dus ook geen sprake van discussie.
In het begin was dit voor mij en mijn oudere broer af en toe best lastig. Als we onze spullen hadden voor de week, gaven we de hond een laatste knuffel en zagen we de hond een week niet. Zowel ik als mijn broer hadden een hechte band met de hond. Naar loop van tijd werd het makkelijker: we werden ouder en konden gewoon even langs fietsen bij onze moeder. De hond een week niet zien wende. Uiteindelijk was het extra leuk om de hond weer te zien tijdens het thuiskomen bij onze moeder. Zodra mijn vader de woonkamer in liep begon de hond van geluk in de rondte te springen: de roedel was compleet. Maar mijn vader was er altijd voor even. Voor de hond moet dit ook niet makkelijk zijn geweest.
Nina:
“Al mijn hele leven ben ik een enorme dierenvriend. In het speciaal heb ik een grote liefde voor honden. Daar ben ik ook echt mee opgegroeid. Mijn moeder had tot mijn 10e een hondje, die toen helaas is overleden. Niet lang daarna kocht mijn vader samen met mijn stiefmoeder twee hondjes. Met deze hondjes werd ik weer net zo hecht. Misschien ken je het wel, die band die je met een dier kunt opbouwen. Ze zijn er onvoorwaardelijk, begroeten je enthousiast wanneer je thuis komt, komen je opzoeken wanneer je je verdrietig voelt en je kunt ze alles vertellen wat er op je hart ligt.
Toen mijn vader en stiefmoeder een paar jaar later gingen scheiden, bleven de hondjes bij mijn stiefmoeder. De scheiding was al verdrietig, maar dit werd voor mij erger doordat ik de hondjes moest missen. Ik besefte toen extra hoe erg ik aan ze gehecht was en dat je een dier net zo erg kunt missen als een gezinslid. Ik heb ervoor gekozen om dit met mijn vader te delen. Hij begreep mij volledig en hoewel hij zelf ook nog geen oplossing had, ging hij zijn best doen om er een te vinden. Ik voelde me gehoord, wat erg fijn was.
We maakten met mijn stiefmoeder de afspraak om samen nog eens de hondjes op te komen zoeken in het oude huis. Hierna zijn ze een keer een middag bij ons thuis geweest en daarna hebben we ze ook met een overnachting gehad. We kwamen er met elkaar achter dat het best goed ging zo.
Uiteindelijk zijn we tot de afspraak “co-huisdierschap” gekomen. Dit betekent dat de hondjes een deel bij mijn stiefmoeder wonen en een deel bij mij.
Inmiddels zijn we al bijna 10 jaar(!) verder en gaat het co-huisdierschap nog steeds goed! Iedere maandagavond hebben we een wisselmoment. We zien aan de hondjes dat ze altijd enthousiast zijn als ze weer mee mogen in de auto en thuis komen in ieder huis. Ik ben ontzettend blij dat ik er destijds voor heb gekozen mijn verdriet over de situatie te delen en hiermee ook voor mezelf op te komen. Dankzij dat én dat er naar mij geluisterd werd, heb ik nu al 10 extra jaren mogen meemaken met deze leuke viervoeters.
Daarom zou ik jou ook willen zeggen: wat je ook voelt, het lucht altijd op om het te delen met iemand waarbij het vertrouwd voelt. Ook al zie je zelf op dat moment geen oplossing, er zijn altijd mensen om je heen die met je willen meedenken en naar je willen luisteren.”
