Contactverlies – Brief van Noah

Aan jou, 

Ik heb je moeten missen. 

Je kent mij, ik ken jou, maar toch voelt het alsof we twee totaal verschillende wezens zijn als we elkaar zien. Waar jij vliegt, zou ik zwemmen. Bij de kruising waar ik linksaf sla, ben jij nog nooit geweest. Het alledaagse is op de achtergrond gebleven, waardoor we onbekend zijn met elkaars kleine manieren en dingen. Hoe kan het dan dat ik steeds opnieuw bij je terugkom?

Ik heb je moeten missen. Niet omdat ik dat wilde, niet omdat jij dat wilde. Maar het was voor mij de beste keuze. Het pad dat jij nam was voor mij onveilig. De zorg voor jezelf en ons was onmogelijk, omdat je vaak onder invloed was. Ik voelde zoveel woede. Zo veel verdriet waarmee mijn vertrouwen en hart in tweeën braken. Dat was de eerste keer dat ik afstand van je nam. Daaropvolgend hebben we elkaar vaker langer niet gezien. Na periodes van weken of maanden zonder contact kwamen we dichter naar elkaar toe, maar onze relatie strandde vaak snel. Ik begreep de dingen die je deed niet. Tijdens de belangrijke momenten die mij hebben gevormd was jouw stoel daarom altijd gevuld door een ander.

Je bleef brieven schrijven. Ik heb ze nog steeds allemaal. Ook de brieven die ik terugstuurde. Soms kijk ik er naar en lees ik de dingen die ik van jou kreeg en zelf schreef. Nu – dertien jaar later – kunnen de gevoelens van onbegrip en verdriet nog steeds opkomen. Daarnaast heb ik ook begrip gekregen voor hoe jij je hebt moeten voelen. Een deel van jou en een deel van mij zullen altijd om elkaar heen blijven cirkelen. De aarde en maan; soms dichtbij, soms verder weg. Nu opnieuw bewandel jij een pad waarop ik niet naast je kan lopen. Dat is oké. Jij bent jij en ik ben net zo goed ik.

We zullen elkaar vaker missen. Maar ik weet dat jouw deur altijd open staat. Ik kijk uit naar het moment dat ik weer bij jou aanbel. 

Van Noah

Download hier de brief van Noah

Lees hier de Open Brief ‘Aan alle gescheiden ouders met wie wij het contact (even) zijn verloren’