De Postduif
Als klein duifje werd ik geboren in mijn nestje, bovenin de grootste boom van de straat. Papa duif en Mama duif waren dolgelukkig dat ik er eindelijk was. Ik was niet de eerste baby duif, want ik ontmoette al snel mijn grote broer die stoer Mama en Papa duif aan het helpen was met het zoeken van eten voor mij. De eerste jaren zaten Papa duif en Mama duif nog veel samen op het nest om mij te helpen met eten, en om mij warm te houden. In de grote boom speelden mijn grote broer en ik uren samen.
Papa duif was er niet vaak, Mama duif leerde mij alles
Na een tijd was Papa duif steeds vaker van ons gezamenlijke nestje af en moest Mama duif veel meer alleen doen. Ik snapte nooit zo goed waarom hij zoveel weg was, maar eigenlijk vond ik het ook wel gezellig zo samen met Mama duif. Toen ik eindelijk groot genoeg was om de boom uit te mogen, moest ik gaan leren vliegen. Papa duif was er niet, dus Mama duif leerde mij alles met een beetje hulp van mijn grote broer. Toen ik eenmaal kon vliegen was Mama duif super trots en ik mocht gaan kijken bij de andere duiven in de bomen rondom de straat. Al snel merkte ik dat de andere duiven van hun Mama duif en Papa duif vliegles hadden gekregen, dus dat maakte me erg jaloers.
Papa duif had een ander nestje gevonden
Papa duif kwam zo nu en dan terug naar ons warme, leuke nestje, maar het werd steeds minder gezellig. Na een tijd vertelde Mama duif, dat Papa duif een ander nestje had gevonden in een andere boom. Ze vertelde dat het beter was als Papa duif en Mama duif allebei een ander nestje zouden hebben. Ik werd super boos en verdrietig, maar uiteindelijk had ik er weinig over te zeggen.
Alles veranderde, ik werd de Postduif
Vanaf toen werd alles anders. Ik was soms op het nest bij Mama duif, en soms bij Papa duif. Ze waren allebei heel erg boos op elkaar, en ik snapte maar niet waarom. Als ik op het nest was bij Papa duif dan vertelde hij mij dingen die ik aan Mama duif moest doorgeven, omdat hij dat zelf niet wilde doen. Ik vloog ’s avonds weer terug naar het nest van Mama duif en vertelde haar alles wat ik van Papa duif had gehoord. Mama duif reageerde hier weer boos op, dus ik voelde me bijna verplicht om de dag erna weer naar het nestje van Papa duif te vliegen en hem alles te vertellen. Ik kwam in de straat bij alle duiven bekend te staan als ‘De Postduif’. Elke keer bleef ik maar heen en weer vliegen om de verhalen met Papa duif en Mama duif te delen, ondanks dat ik er zelf steeds verdrietiger van werd.
Ik heb gezegd dat ik geen Postduif meer wilde zijn. dat hielp!
Mijn grote broer zag hoe verdrietig ik was, en nam mij onder zijn vleugel. Hij was al oud genoeg om zijn eigen nestje te hebben, dat leek me heerlijk. Nog dezelfde dag vloog ik terug naar het nestje van Mama duif en vertelde haar dat ik het helemaal niet zo leuk vond om een postduif te zijn. Mama duif schrok van mijn verdriet, en vloog samen met mij naar het nestje van Papa duif. Eerst wilde Papa duif niet praten met Mama duif, maar toen hij zag hoe verdrietig ik was besloot hij het toch te doen. Op dat moment veranderde ik van postduif naar een normale duif. Zelfs toen Papa duif toch af en toe wat probeerde door te geven, zei ik dat ik geen postduif meer wilde zijn, en ik het dus ook niet aan Mama duif zou doorgeven.
Mijn grote broer was super trots, en zei dat ik nu een echte grote duif was geworden. Ik ben blij dat ik geen postduif meer ben, maar gewoon een duif met meerdere nestjes. En daar is niks mis mee.
Dieuwke
