De vriendin van mijn vader
Zomer 2013. Ik geef mijn vriendin een zoen, zij glimlacht naar me. De piloot slingert de zware motor aan en we zijn klaar om de lucht in te gaan. Op naar de zon, de zee en goedkoop eten. Op naar Malta, voor het typische, heerlijke eilandensfeertje. Maar we gaan niet met z’n tweeën voor een romantisch weekje samen; mijn vriendin en ik gaan mee met mijn broertje, mijn vader én zijn vriendin. En dat vind ik spannend.
Het is enorm wennen dat er ineens iemand meegaat met mijn vader die níet mijn moeder is. Ook al ligt de scheiding al een paar jaar achter me; ik ben zeer benieuwd naar de week die komen gaat. Hoe wordt de sfeer? Wordt het misschien op een bepaald moment ‘gênant’? Gedraagt mijn pa zich ook anders op het eiland straks? Mijn vriendin ziet me denken. ‘Lekker gaan genieten schat’, zegt ze. Ik knik. ‘Je hebt gelijk.’
De week op Malta ging vervolgens als een speer voorbij. En dat kwam niet doordat het een ongezellige boel was. Ze zeggen niet voor niets: ‘Time flies when you’re having fun!’ Want zo was het. Ik leerde de vriendin van mijn vader (of bonusmoeder, alles beter dan het woord stiefmoeder, vind ik) veel beter kennen. En wat bleek: we hadden al snel veel raakvlakken. Het was dus makkelijk om over dingen te praten, we voelden een klik. Verder deed ze nooit overdreven klef met mijn vader, maar juist op de goede momenten zichtbaar lief tegen hem.
Soms, op een zonnige dag, denk ik nog wel eens terug aan die mooie zomerweek op Malta. Of ik haal samen met mijn vriendin, broertje, vader en zijn vriendin de herinneringen op. Bijvoorbeeld die ene avond waarop mijn vader iets te veel wijn op had en de salsa stond te dansen op een enorm druk terras van een ander appartement. Of die middag aan het strand, met muziek op de achtergrond en een cocktail in de hand.
Op die momenten moet ik eigenlijk glimlachen om mezelf. Want wat was ik nerveus in het vliegtuig, toen de vakantie nog moest beginnen. Nerveus voor wat er gezegd zou worden, hoe het zou zijn, hoe ik me zou voelen. Dat is ook wel logisch, maar achteraf dacht ik pas bij mezelf: hoe moet het zijn geweest voor de vriendin van mijn vader? Zij wilde niet ook niet opdringen, niet in de weg zitten ofzo. Nou, dat zat ze totaal niet!
Het enige wat ik nu kan denken is: wanneer boeken we nog een keer een weekje Malta? En dat zal ik dan vragen als mijn vriendin bij mijn vader is, want zij móet mee. Dat vind ik namelijk extra gezellig. Als ik bij mijn pa ben, zegt zij nog wel eens tegen me hoe fijn ze het vond dat ik haar in die tijd ‘geaccepteerd heb’. Ik ben blij dat ik je die gegeven heb.’
Yannick La Gordt Dillié (23)
www.yannicklgd.wordpress.com
@yannicklgd
