Didi: “Toen ik ziek was kreeg ik wel de aandacht die ik tijdens de scheiding zo erg heb gemist.”
Mijn ouders gingen scheiden toen ik 4 jaar was, inmiddels al bijna 18 jaar geleden. Sinds een paar jaar weet ik pas hoeveel de scheiding met mij heeft gedaan of eigenlijk nog steeds doet. Dat is niet gek, want zo’n lastige gebeurtenis kan gewoon veel invloed hebben.
Ruzie
Wat ik me vooral kan herinneren van de tijd dat mijn ouders uit elkaar gingen, is dat ik me heel erg alleen en als ‘te veel’ heb gevoeld. Voor mijn gevoel was er in mijn situatie vooral veel ruzie en meningsverschillen over van alles. Over bijvoorbeeld geld, maar ook over dingen die over mijn broer en mij gingen: Welke dagen zijn we bij papa en welke bij mama? Bij wie gaan we wonen? Mogen we wel naar het kinderfeestje bij papa in de buurt als we bij mama zijn? Grotendeels overlegden mijn ouders dit niet met elkaar als ze elkaar spraken. Mijn moeder wilde mijn vader niet zien, dus dit werd schriftelijk of via ons als kinderen besproken.
Ziek
Dit heeft zich voor mijn gevoel mijn hele kindertijd afgespeeld. Hoe ouder ik werd, hoe meer ik dat begon te merken en er last van kreeg. Ik begon steeds meer mijn eigen wil en gedachten hierover te krijgen. Ik was erg gevoelig voor de spanningen tussen mijn ouders. Het voelde niet fijn om te weten dat de ruzies tussen papa en mama ook over mij gingen. Ik dacht dat het mijn schuld was. Ook voelde ik me vaak niet gezien en gehoord.
Ik was een stil, gevoelig meisje dat haar ouders niet tot last wilde zijn met haar gevoelens. Mijn ouders hadden het namelijk al druk en moeilijk genoeg. Ik wilde ze ook niet pijn doen met dingen die ik zelf wilde; bijvoorbeeld alleen om het weekend bij mama zijn. Hierdoor had nooit iemand door hoe verdrietig ik eigenlijk was. En hoe angstig ik was om mijn moeder of vader verdriet te doen met mijn eigen keuzes. Ik voelde mij ook verantwoordelijk voor alles wat er gebeurde. Doordat niemand vroeg naar mijn gevoelens en gedachten, dacht ik dat dat niet belangrijk was en er niet mocht zijn. Waardoor ik mezelf ‘onzichtbaar’ wilde en ging maken.
Als kind ben ik veel ziek geweest. Achteraf is dit vaak een uiting geweest van stress en opgekropte emoties die ik thuis niet liet zien en waar geen aandacht voor was. Ergens vond ik het ziek zijn fijn. Op deze manier kon ik toch ‘verdriet’ laten zien en kreeg ik wel de aandacht die ik zo erg miste.
Therapie
In therapie is naar voren gekomen dat de scheiding een grote invloed heeft gehad op hoe ik nu als bijna 22-jarige meid ben. Nog altijd ben ik iemand die het moeilijk vindt een eigen mening te geven, voor zichzelf op te komen en om emoties te voelen en te laten zien. Ik voel me vaak schuldig en tot last wanneer ik een van deze dingen wel doe. Ik probeer nog altijd zo min mogelijk aandacht te vragen en iemand ‘tot last’ te zijn.
Ik praat nu nog gemiddeld twee keer per week met hulpverlening en ik woon op een plek waar regelmatig begeleiding aanwezig is. Door geregeld ‘aandacht’ te krijgen voor alles wat er in mij omgaat lukt het mij steeds beter mezelf te laten zien en zelfs om mezelf af en toe het meer waard te vinden. Ik heb nu steeds vaker het gevoel dat ik niet alleen ben en dat ik me gezien en gehoord voel en dat vind ik erg fijn.
Onthoud dat het normaal is wanneer je de scheiding van je ouders moeilijk vindt en je je hierbij bijvoorbeeld eenzaam, verantwoordelijk en/of tot last kan voelen. Maar jij bent nooit schuldig hieraan! Je verdient het om aandacht te krijgen van onder andere je ouders voor wat jij voelt, denkt, nodig hebt en wil. Hiermee ben je niemand tot last! En het is dus ook niet gek of raar dat jij op andere manieren deze aandacht probeert te vragen van je ouders als jij je niet gehoord voelt. Maar ik heb geleerd dat het juist fijn is om met iemand te praten die mijn gevoel erkent en steunt. Dat gun ik jou ook! Als praten met je ouders lastig is, kan dit bijvoorbeeld ook met een docent of een goede tante.
Bij Villa Pinedo kan dit ook; je kunt chatten met een buddy, een jongere die zelf ook gescheiden ouders heeft en er voor jou is.
