Eenzaamheid

Eenzaam, dat voelde ik me zo ontzettend vaak. Eigenlijk soms nog steeds wel. Tijdens de scheiding moest ik mij steeds aanpassen aan de mensen om mij heen, maar eigenlijk hoorde ik nergens echt bij. Nieuwe stieffamilie, een halfbroertje…het zou moeten voelen als extra familie, maar maakte het juist een stuk lastiger ergens echt bij te horen. Ik en mijn zusje moesten steeds op en neer tussen de ouders. We waren nergens lang genoeg om echt te settelen, een eigen plekje te kunnen vinden. Een week bij papa, met een stiefmama en twee stiefbroers waarvan er één bij ons woonde. En zodra je gewend was gingen we weer weg, naar een gezin met een stiefvader en een jong halfbroertje. Steeds maar weer wennen aan andere mensen om mij heen. Ik kon niet in één zin zeggen uit wie mijn gezin nou eigenlijk bestond.

Nu ik wat ouder ben voel ik mij soms weer net als vroeger. Overal net niet bij horen, maar toch ook weer wel veel mensen om mij heen hebben die van me houden. Ik voel me soms onzichtbaar, ongehoord, maar ik kan er nu een stuk beter mee omgaan. Toch heeft het voor veel eenzaamheid gezorgd, die scheiding. Hierdoor heb ik moeite met het vinden van een plek waar (en met wie) ik mij het meest mijzelf voel.

Ik heb besloten vooral dingen te doen die ik leuk vindt, zoals vrijwilligerswerk en zingen in een studentenkoor. Hier krijg ik energie van, waardoor ik mij op eenzame momenten toch weer kan focussen op de leuke en positieve dingen in het leven. Dat raad ik iedereen aan die zich eenzaam voelt. Want de mensen die dezelfde hobby’s en interesses delen zouden zomaar eens je allerbeste vrienden kunnen worden en zij kunnen je misschien het familiegevoel geven dat je thuis mist.

Malou (21)