Gedicht: Om het even

Twee kanten van mijzelf

Mijn gedachten veilig in kluizen

Leven gaat niet vanzelf

Mensen proberen je te helpen

Maar ze kunnen alleen het bloeden stelpen

Littekens blijven achter

Met de tijd worden ze slechts wat zachter

Waar ben je nou gebleven?

Bezwijk je van verdriet,

Of is het je om het even?

Ik zie je bureau

De stoel waarop jij altijd zat

Oh, ik mis je zo

Kom nou toch terug

Het is maar één brug

De brug van spijt

Je bent ons nog niet kwijt