Gedicht: Ik hoop dat de wereld hier van wil leren

Dankzij Villa Pinedo heb ik de kans gekregen om mijn verhaal te doen. Samen met mijn Buddy is dit ontstaan. Dit gedicht gaat over een deel van mijn ervaring met de scheiding van mijn ouders, maar vooral over het contact hebben met één ouder. Ik hoop dat ouders ook bij het lezen van dit gedicht nadenken, mijn vader heeft mij nu voor een rechtszaak gesleept. Dit kost ontzettend veel energie. Dit moet verboden worden! Ik hoop dat ik hiermee andere kinderen kan helpen. Met dank aan mensen om mij heen lukt het mij nog aardig om hiermee om te gaan.

 

Hoewel ik weinig mee heb gekregen dat mijn ouders samen waren,

Ging ik het pas echt in de opvolgende jaren ervaren.

De één heeft contact met alleen de vader, de ander met de moeder en sommige met beide,

Maar hoe moeilijk die keus soms al is, begon vanaf de scheiding van mijn ouders het moeilijkste verhaal van mijn leven bij de eerste bladzijde.

 

Elke scheiding is voor een kind moeilijk, iedereen heeft zijn/haar eigen verhaal en het is ontzettend zwaar,

Zulke dingen gaan niet over na een paar jaar.

Het heeft tijd nodig, de pijn moet slijten, maar het gevoel zit er altijd,

Voor ons is dit vaak ook een heel gevecht met onszelf, een hele strijd.

 

Ik heb al die jaren alleen maar contact gehad met mijn moeder,

Dat was mijn enige opvoeder.

Omdat ik geen twee ouders had en alleen met mijn moeder was, uitte ik nooit mijn gevoel,

En misschien begrijpen sommige wel wat ik hiermee bedoel.

Na de scheiding had mijn moeder natuurlijk ook pijn,

Maar ik voelde mij schuldig als ik iets zei, en wilde vooral geen extra last voor haar zijn.

Ik voelde me bezwaard om te zeggen dat ik een vader in mijn leven mis,

Dus kropte mijn gevoel weg, want ik vond het voor mijn moeder al een veel te moeilijke gebeurtenis.

 

Een aantal jaar na de scheiding heeft mijn vader afstand gedaan van zijn minderjarige kinderen,

Vooral die pijn blijf ik voor altijd herinneren.

Hij wilde scheiden niet ik, hij heeft het gedaan,

Maar zijn familie kijkt mij er op aan.

Ik word daar allemaal op aangekeken,

En zij besloten net als mijn vader de band met mij te verbreken.

 

Elf jaar later zocht ik zelf weer contact,

Terwijl de boosheid over mijn vader ook nog niet was gezakt.

Maar ik wilde nooit spijt krijgen dat ik nooit de ‘moeite’ had gedaan,

En wilde graag weten waarom hij ooit was weggegaan.

Hij had mij beloofd om het mij uit te leggen,

Maar toen ik daar eenmaal was ging hij het mij niet meer zeggen.

Ik vroeg naar de reden,

Maar van mijn vader mocht ik het niet meer hebben over het verleden.

Van hem moest ik maar door gaan met mijn leven,

Maar ja, zo makkelijk is het niet, na twee maanden wilde hij mij opnieuw geen liefde meer geven.

 

Ik heb het gevoel dat ik nooit gewenst ben geweest bij hem,

Ik werd depressief, voor mij was het allemaal genoeg, en dronk toen mezelf helemaal klem.

Gelukkig is het goed afgelopen,

Maar voor mijn gevoel, bleef ik nog steeds weglopen.

Ik ben uit mijn depressie gekomen en het ging echt goed,

Ook al snapte ik nog steeds niet waarom mijn vader dit allemaal doet.

Nu was de situatie tussen mij en mijn vader stabiel, met weinig tot geen contact met elkaar,

Hoog uit nog net een berichtje met mijn verjaardag, maar daarmee was het ook klaar.

Ik werd achttien jaar, en vanaf toen kwam het alimentatie geld op mijn rekening terecht,

Maar nu begint mijn vader met een rechtszaak opnieuw een gevecht.

Ik dacht dat ik nu eindelijk het laatste puzzelstukje weer weg kon leggen,

Maar zonder ooit wat te zeggen.

Zonder ooit met mij te praten,

Wilt hij nu alles stoppen, en krijg ik nog sterker het gevoel dat hij me nog meer gaat haten.

Een kind is altijd de dupe van de scheiding, maar het kan worden beperkt,

Maar niet zo, terwijl ik dacht dat ik het eindelijk allemaal een beetje had verwerkt.

Het voelt alsof ik een slecht persoon ben toen ik op de een of andere dag een brief ontving van een advocaat,

Vooral die brief maakte mij zo ontzettend kwaad.

 

Bovendien vind ik de rechtszaak oneerlijk, en heb ik ook het geld nodig om nog naar school te kunnen en om van te leven,

Maar ook daar wilt hij zich niet in inleven.

Een ouder die een rechtszaak begint tegen zijn/haar eigen dochter of zoon,

Dat snap ik echt niet, dat is niet gewoon.

 

Ik ben nu negentien jaar en volgens de wet volwassen,

Maar mijn eigen ouder sleept mij voor de rechter, ik vind dat de overheid deze wet moet aanpassen.

Ik kan dan wel volgens de wet volwassen zijn,

Maar een zaak tegen één van je ouders.. je moet je verdiepen in de scheiding en in dingen waar ik geen verstand van heb, dat is niet fijn.

En dan krijg je ook nog een hele stapel papieren van de hele scheiding met de post mee,

Is dat echt wat de bedoeling was hiermee.

Een scheiding voor een kind nog moeilijker maken dan dat het al is,

Nog meer moeite, de hele scheiding en het leven met één ouder was al een hele gebeurtenis.

Is dit echt iets wat wij willen in ons land,

Dat één van je ouders je voor zoiets voor een rechtszaak kunnen slepen, daar kan ik echt niet bij met mijn verstand.

 

En dit alles voor geld,

Wat heeft mijn vader mij opnieuw teleurgesteld.

Ik had geen geld, en geen advocaat dus mocht de rechtszaak niet aangaan,

Maar ik had vooral de energie niet meer om dit gevecht met mijn vader te doorstaan.

Ik had de rechtbank nog een brief gestuurd met mijn verhaal,

Maar die kreeg ik met dezelfde vaart terug gestuurd, dus ze gingen er niks mee doen in de rechtszaal.

Heel de rechtszaak ging over dat mijn vader wou stoppen met het betalen van het levensonderhoud,

Met nog een klein beetje hoop, hoopte ik dat het niet doorging, maar de uitspraak is dat hij zelfs niet meer hoeft te betalen aan een studie, dit vind ik de grootste fout.

Ik voel op dit moment zoveel onrecht,

Omdat er over studie al helemaal nooit wat tegen mij is gezegd.

Ik vind dit van mijn vader en de uitspraak van de rechter zo ontzettend gemeen,

Ze kijken niet eens naar mij, over luisteren niet naar mij, ondanks de liefde van anderen voel je je echt alleen.

De overheid wilt wel dat je naar school gaat en studeert,

Maar dat pakken ze nu ook van mij af, of zie ik dit nu verkeerd.

 

 

De reden van deze brief en dit gedicht,

Is dat ik hoop dat hier nog iets mee wordt gedaan wellicht.

Ik hoop dat de wereld hier ook van wilt leren,

En dat ouders nadenken, het voor ons beperken, en dat wij niet zo ver in het verleden moeten terugkeren.

In ieder geval wil ik dat anderen kinderen nooit mee hoeven te maken wat ik nu wel moet,

Ik hoop dat ze deze wet stoppen, dat doet me dan zo ontzettend goed.

Ik zou graag willen dat dit allemaal zal veranderen,

Niet meer voor mezelf, maar voor anderen.

En dat ouders nadenken met wat ze doen,

Dat ze dit nooit hun eigen kinderen aandoen.

 

Adriënne (19)