Het moment van de waarheid
Voordat mijn ouders gingen scheiden ging het eigenlijk al jaren heel slecht. Er was veel spanning in huis, omdat ze niet of nauwelijks met elkaar communiceerden. Het was thuis gewoon geen rustige, veilige of gezellige plek meer om te zijn. Ik begon steeds minder te snappen waarom mijn ouders nog bij elkaar bleven. Ik vond ze vroeger altijd zo’n leuk stel, maar daar was niets van over. Meestal kon een simpel gedag zeggen er niet eens meer vanaf.
Ik durfde niet te vragen waarom ze nog samen waren. Stel dat mijn moeder zou zeggen dat ze inderdaad niet meer van elkaar hielden en dat ze liever wilden gaan scheiden. Toch heb ik op een avond in juli alle moed bijeengeraapt en de verdrietige vraag gesteld: ’Mam, als jij en papa altijd zo vervelend tegen elkaar doen, waarom zijn jullie dan eigenlijk nog bij elkaar?’ Mijn moeder schrok zichtbaar van de vraag maar ze gaf een eerlijk antwoord. Ze vertelde me dat zij en mijn vader de stilzwijgende ’afspraak’ hadden om uit elkaar te gaan zodra mijn zusje en ik uit huis waren. Ik wist niet wat ik hoorde. Dit was wat ik in mijn hart al lange tijd heel goed aanvoelde maar niet bevestigd wilde krijgen van mijn moeder. Na het gesprek wilde ik even helemaal alleen zijn en ben ik naar een strandje gefietst in de stad waar ik woon. Daar, naast de Van Brienenoordbrug, heb in het donker voor me uit zitten staren. Ik kon echt niet geloven dat ik dit nu meemaakte. Ik wist wat er gebeurde maar het drong niet echt tot me door.
Die zomer zijn we voor het laatst samen op vakantie geweest. Het was nog best een leuke vakantie, waarin mijn ouders redelijk normaal tegen elkaar deden. Driekwart jaar later kreeg mijn vader een ongeluk op zijn werk. Hij lag twee weken in het ziekenhuis en kwam daarna weer thuis. Mijn moeder was totaal niet blij toen hij terugkwam, want ze vond het wel fijn om lekker alleen thuis te zijn. Mijn vader vond dat heel erg vervelend en uitte zijn gevoelens bij mij. Dit was de eerste keer dat ik het met mijn vader had over de scheiding die ze in hun hoofd hadden maar nooit uitspraken. ‘Maar pap,’ zei ik, ‘jullie gaan niet voor niets uit elkaar toch?’ Hij schrok enorm en vroeg wie dat gezegd had. Ik huilde en vertelde dat ik er zelf naar gevraagd had. We knuffelden en ik wist dat er een moeilijke tijd ging komen. Maar ik wist ook dat het een opluchting zou zijn om niet meer in deze constante spanning te leven. En daar had ik gelijk in.
Pascalle, 23
