Het kan: moeite hebben met iemand die je nooit ziet

Sinds de rechtszaak rond de scheiding van mijn ouders jaren geleden heb ik geen contact meer met mijn vader. In het begin vond ik dit heerlijk. Geen geruzie, geen nare stiltes en vooral ook geen contact met mijn stiefmoeder. Bovendien had (en heb ik nog steeds) een schat van een stiefvader die er altijd voor mijn broertje en mij was en op veel momenten meer een vader voor me is geweest dan mijn eigenlijke vader.

Maar toch begon het op een gegeven moment te knagen. Natuurlijk had ik een hele lieve stiefvader, maar het was niet mijn vader. Mijn vader woonde aan de andere kant van het land met mijn stiefmoeder en haar kinderen. Kinderen die wel aandacht van hem kregen, wel door hem gefeliciteerd werden op hun verjaardag. Het deed pijn. Waarom zij wel, terwijl ik niet eens een kaartje hoefde te verwachten?

Als ik het aan anderen voorlegde snapten ze het niet. Ik had toch een lieve stiefvader die er voor me was? Die goed voor me zorgde? En met mijn vader had ik al zolang geen contact meer, daar kon ik onmogelijk nog problemen mee hebben.

Maar, het kan echt. Dat je iemand niet meer ziet betekent niet dat je niets meer voor diegene voelt of dat je geen vragen hebt. Iets dat er al heel lang niet meer is kan na verloop van tijd toch een gemis blijken. En dat gemis is soms groter dan verwacht.

Sanne (19)