Houd mij erbuiten!

Hey papa, hey mama,

Hoe was nou eigenlijk die hele scheiding voor jullie? Wetende dat jullie het gezin zoals wij dat kenden op gingen breken? Maar ook wetende dat jullie samen niet meer gelukkig zijn. Wetende dat het beter zou zijn uiteindelijk. Wat een moeite heeft dat gekost voor jullie. Ik weet dat jullie allebei veel aan ons gedacht hebben, maar toch is het allemaal heel zwaar geweest. Niet alleen voor ons, maar ook voor jullie. En toch wilde ik dat als kind allemaal nog niet horen.

Wat was het irritant, als mijn moeder vertelde hoe zwaar de scheiding voor haar was, of wanneer mijn vader vertelde hoe mijn moeder zoveel mogelijk geld van hem probeerde te krijgen. “Dat is allemaal jullie probleem! Ik wil dat allemaal nog niet weten, ik probeer er zelf nog in te overleven.”

Toen ik ouder werd en omdat ik zo vaak een ander verhaal te horen kreeg, had ik het gevoel dat de enige manier om achter de waarheid te komen was het zelf uitzoeken. Gek werd ik van de twee verhalen en ik wist zelf niet wie ik kon geloven. Toen ben ik op eigen initiatief de mappen met brieven, rechters uitspraken en mailtjes gaan lezen. Niet omdat ik dat moest, maar omdat dit voor mij de enige mogelijkheid leek om er nog iets van te kunnen geloven.

De boodschap die ik wil meegeven is dat het ontzettend veel tijd kost om de scheiding te verwerken, maar dat ouders het door een paar uitspraken, verschillende verhalen of verhalen vanuit hun oogpunt nog wat moeilijker kunnen maken voor hun kinderen. Dit is niet nodig. Het had mij heel veel mappen, briefjes, mailtjes en tijd gescheeld, als mijn ouders één verhaal hadden voorbereid en zich daarbij hadden neergelegd.

Malou (23)