Ik voelde me ingeruild

Papa was echt mijn maatje, we waren vier handen op een buik

Vijf jaar geleden gingen mijn ouders scheiden, ik was toen 19 jaar en zat midden in mijn afstuderen. Voor deze tijd had ik een hele goede band met mijn vader. We hebben dezelfde hobby (bespelen allebei een instrument), konden erg met elkaar lachen en ik deelde alles met hem. Het was echt mijn maatje en we waren vier handen op een buik. Dit veranderde toen hij bij ons wegging. Het fysieke contact werd minder omdat hij in een andere stad ging wonen, maar ook de interesse werd minder. Ik was inmiddels afgestudeerd en op zoek naar een baan. Als ik hem vroeg om te helpen met het opstellen van een sollicitatiebrief kreeg ik als antwoord: maak maar een opzetje, dan kijk ik er daarna wel een keer overheen. Het helpen met het plakken van mijn fietsband of naar een concert van mijn orkest (waar hij vroeger zelf ook bij heeft gespeeld) komen luisteren was teveel gevraagd.

Ik ging bij hem op visite en voelde me niet thuis

Dit werd nog een stapje erger toen hij een nieuwe vriendin kreeg. Waar hij voorheen nog wel eens informeerde hoe het met me ging, werd ook dit een stuk minder. Ik was voor mijn gevoel ingeruild voor de nieuwe liefde in zijn leven. Toen papa besloot om met haar samen te gaan wonen, ging ik op dat moment nog een keer in de week bij hem eten, maar dit voelde lang niet zoals vroeger. Ik kom bij hem op visite en voel me niet thuis. De dingen die mij in het leven bezig houden, heeft papa afgesloten. Zo wil hij het bijvoorbeeld niet hebben over dingen die in mijn woonplaats gebeuren, we praten niet meer over de muziek en ook mijn vriendinnen die vroeger altijd bij ons over de vloer kwamen, heeft hij nooit meer gezien. Hij heeft het verleden verbrand en ik moest daar maar mee dealen. Maar daar iets over zeggen als ik bij hem kwam was een no-go.

Praten met iemand die écht wist wat ik voelde hielp

Ik zocht contact met Villa Pinedo om samen met iemand die ook enig kind is over deze situatie te praten. Dit heeft me enorm gesteund en ik voelde me echt gehoord. Wat was het fijn om met iemand te praten die écht weet wat je voelt. Ik ben hier nog steeds heel erg dankbaar voor.

Hij vroeg mij als getuige op zijn bruiloft

Op een dag kreeg ik een appje van papa binnen met de vraag of ik wat wilde gaan drinken. Gezellig! Normaal wilde papa altijd dat zijn nieuwe vriendin er ook bij is, maar nu hadden we gewoon een één-op-één moment. Ik kon mijn geluk niet op! Papa kwam me met de auto halen, maar voordat we bij de plaats van bestemming aankwamen had papa in de auto al verteld dat hij opnieuw ging trouwen. Ik was sprakeloos en kon alleen nog maar huilen. Toen kwam de vraag of ik ook getuige wilde zijn. Na een tijdje hierover nagedacht te hebben, had ik daar met ‘nee’ op geantwoord. Dit wordt me tot op de dag vandaag nog steeds kwalijk genomen. Ik ben wel meegegaan met haar vrijgezellenfeest, maar daar had ik geen fijne dag. Er werd een groepsapp aangemaakt waar alle gelukkige en gezellige foto’s werden gedeeld met papa en zijn nieuwe vriendin.

Er werd geen foto gemaakt van papa en mij

De trouwdag was daar. Ik had nieuwe kleren aan en was speciaal naar de kapper geweest. De zus van papa kwam me ophalen en we reden samen naar de plaats van bestemming. Papa, zijn nieuwe vriendin en haar kinderen waar daar al. Waarom ik niet door hen ben opgehaald om samen daar naartoe te gaan, weet ik eigenlijk nog steeds niet. Haar kinderen hadden een corsage op, zij waren tenslotte getuige. Ik niet. Papa heeft de hele dag geen aandacht aan me besteed. Hij heeft niet gezegd dat hij het fijn vond dat ik er ondanks mijn verdriet (ik heb de hele dag gehuild) toch was, of dat ik er mooi uitzag. Er is zelfs geen foto gemaakt van papa en mij. Ik sta alleen op de groepsfoto met alle aanwezigen.

Toen de dag na de trouwerij een foto in de vrijgezellenfeest-app kwam, brak mijn hart. Er kwam een foto van papa, zijn inmiddels vrouw en haar twee kinderen met de tekst: “bedankt voor deze mooie dag”. En ik dan? Ik ben toch ook een kind? Dat ik er niet bij hoorde werd me op deze manier weer eens goed duidelijk gemaakt.

Papa heeft niks van zijn eigen emotie laten zien

Na vijf jaar worstelen met hem en mezelf heb ik contact gezocht met een psycholoog. Wellicht dat zij me verder kon helpen. Ik wilde mijn geluk niet langer meer van papa af laten hangen. Na twee gesprekken met de psycholoog nodigden we papa uit om samen met hem in gesprek te gaan. Ik had gehoopt hem daar in te kunnen laten zien hoe ik me voelde, wat me dwars zat en hoe ik het graag anders zou willen zien. Papa was niet onder de indruk van mijn verhaal, veegde mijn argumenten van tafel en reageerde alleen maar heel zakelijk. Hij heeft niks van zijn eigen emotie laten zien.

Wat hier ook nog een rol in speelt, is dat ik geen relaties aan durf te gaan. Het vertrouwen in anderen is erg geschaad door de manier waarop papa met mij omging. Hoe kan iemand waarvan je zoveel houdt je nou zo aan de kant zetten? Deze pijn wil ik niet nog een keer voelen.

Mijn moeder heeft het contact met mijn vader altijd gestimuleerd en nog steeds. Ze heeft nooit tussen het contact met mij en mijn vader ingestaan. Ze gunt me niks meer dan een fijn contact met mijn vader en zou het ook graag anders zien.

Het contact met papa is er wel nog steeds. Ik heb alleen het wekelijkse contact omgezet naar een keer in de twee weken. Het contact helemaal verbreken kan ik echt niet, maar zo hoef ik mezelf niet iedere week te kwellen om naar hem toe te gaan.

Een psycholoog hielp me het een plekje te geven

Ik heb uiteindelijk nog een paar sessies met de psycholoog alleen gehad en heb ontzettend veel aan haar gehad. Ik weet nu hoe ik het een plekje moet geven, hoe ik met de situatie om moet gaan en dat het niet aan mij ligt. Ik weet ook dat ik nog best af en toe verdrietig mag zijn, mag rouwen en dat dit helemaal niet erg is. Ik ben trots op mezelf in wat ik bereikt heb.

Anoniem