Interview met Buddy Sam

Buddy Sam is 20 jaar en behoort tot de groep Buddy’s die eerst als zelf een Buddy had bij Villa Pinedo. Hij is nu zelf Buddy geworden om andere jongeren te ondersteunen. In dit interview bespreken we de blik op het Buddyschap van een Buddy die eerst zelf een Buddy had!

Hoelang heb je een Buddy gehad en wat was jouw behoefte?
10 maanden geleden heb ik me bij Villa Pinedo aangemeld voor een Buddy. Eerst probeerde ik met vrienden te praten, maar ik merkte al snel dat ik bang was dat zij mijn ouders raar aan zouden kijken. Ook woon ik in een klein dorp waar verhalen als een lopend vuurtje worden verspreid. Toen ik een Buddy kreeg, was ik erg enthousiast. Eindelijk kon ik met iemand over mijn situatie praten die buiten mijn persoonlijke kring stond, zonder te oordelen. Door de gesprekken voelde ik me erg opgelucht en zat ik weer lekker in mijn vel!

Hoeveel contact had je? Waren er ook periodes dat het stil was?
In het begin had ik bijna elke dag contact met mijn Buddy. Ik had daar toen echt behoefte aan. Eigenlijk hadden we al best snel de afspraak dat het niet erg was om soms wat later te reageren. Het hielp erg dat we dit besproken hadden, zodat er duidelijkheid was voor ons allebei. Ik denk wel dat het met jongere kinderen moeilijker is. Zij hebben niet altijd de keuze om te praten wanneer ze willen, omdat ze bijvoorbeeld op de iPad van hun ouders chatten of om bepaalde tijden moeten stoppen. Daardoor heb je sneller periodes dat ze niet reageren op je berichtjes. Ik heb nu nog steeds een Buddy, maar we praten een stuk minder. Ik merk dat ik het niet meer zo nodig heb als eerst. Ik kan wel altijd een berichtje sturen als ik daar behoefte aan heb. Het is een erg fijn idee dat er iemand is als ik zou willen praten.

Wat heb je geleerd/meegenomen van jouw Buddy?
Mijn Buddy heeft me anders naar dingen laten kijken, bijvoorbeeld positiever zijn. Laat kleine dingen waar je verdrietig van wordt, niet de rest van je dag verpesten. Die les probeer ik ook door te geven aan de kinderen waarmee ik chat. Ik vond het erg fijn om in het begin even voor één keer te kunnen bellen. Het klinkt misschien gek, maar ik vond het belangrijk om toch een bevestiging te krijgen dat het echt iemand is. Het voelt persoonlijker en daardoor hoor ik een stem bij de berichten die ik lees. Dat zou ook met spraakberichten kunnen trouwens.

Hoe was de stap van een Buddy hebben naar Buddy zijn?
Op een gegeven moment was ik weer op de site aan het kijken en zag ik staan ‘word vrijwilliger’. Ik was erg geïnteresseerd, ging me inlezen en vroeg aan mijn Buddy hoe het zat en wat je ervoor moest doen om dit ook te worden. Uiteindelijk had ik contact gezocht met Villa Pinedo en mocht ik de training volgen. Ik merkte, omdat ikzelf veel aan mijn Buddy heb gehad, dat ik dit ook graag voor een ander wilde doen. In het begin voelde ik wel meteen de druk, omdat ik het graag goed wilde doen. Want er is voor mij iemand die mij erg heeft geholpen, die persoon wilde ik nu zelf zijn.

Hoe helpt het jou dat je weet hoe het was om een Buddy te hebben?
Nou, ik had toen vooral de behoefte om bevestiging en erkenning te krijgen. Daarnaast vond ik het ook fijn om te lezen hoe mijn Buddy soortgelijke situaties aanpakte. Op die manier konden we samen een oplossing bedenken. Het besef-moment dat je niet alleen bent met dit soort problemen is erg waardevol. Zoals ik al eerder vertelde, vond ikzelf het belmoment erg fijn. Om die reden vroeg ik ook aan de kinderen waarvan ik de Buddy ben of ze dit zouden willen. Doordat ik in hun schoenen heb gestaan, kan ik me goed inleven en voorstellen waar ze behoefte aan hebben. Die ervaringen neem ik dus zeker mee.

Wat is jouw ultieme tip voor de Buddy’s?
Wat ik belangrijk vind is dat je als Buddy jezelf blijft. Handel naar je eigen gevoel en denk niet te veel over alles na. Wat jij denkt dat goed voor de kinderen is die je steunt, kan vaak de goede oplossing zijn!