Kinderverhoor: wat heb ik dan fout gedaan?
Eerder deze maand schreef ik al een artikel over de brief die je als kind krijgt van de rechter wanneer je ouders gaan scheiden. Ik vond de formulering niet altijd even begrijpelijk voor een kind en bijvoorbeeld de vraag ‘wat wil je opmerken over de alimentatie voor jou?’ is in mijn ogen een belachelijke om op die manier te stellen aan een minderjarige. Gelukkig is er ook gewoon de mogelijkheid voor het kind om zelf langs te komen bij de rechter.
Laat ik vooropstellen dat het mooi is dat kinderen van gescheiden ouders worden uitgenodigd bij de rechter. Het is natuurlijk zeer belangrijk dat de mening van het kind wordt gevraagd en dat er vervolgens (als het goed is) een verstandige omgangsregeling wordt getroffen. Toch vind ik het vreemd dat je als kind vaak een behoorlijke afstand moet afleggen. Er zijn namelijk elf rechtbanken in Nederland en het is maar te hopen dat er eentje niet al te ver van je vandaan ligt.
Ik ga het niet opnieuw hebben over de plek van het gesprek tussen de rechter en het kind. De vorige keer maakte ik al duidelijk dat het in mijn ogen heel fijn zou zijn als een kind in zijn of haar vertrouwde omgeving kan blijven. Op school, op de club.. zolang het maar dicht bij huis is. Nee, ik hou me dit keer eigenlijk bezig met iets heel kleins. Een detail. Maar wel een opvallend detail.
Want als we even kijken naar het woord zelf, valt mij toch wel iets op. ‘Kinderverhoor’. Spreek dit eens hardop uit, gewoon voor jezelf, en herhaal het woord een paar keer. Kinderverhoor. Ik vind dit klinken als een streng gesprek, als een lijst met vragen die snel worden gesteld en waar ook snel op geantwoord moet worden.
De brief van de rechter voor het kind is een uitnodiging. Je bent daar om jouw kant van het verhaal te vertellen. Om duidelijk te maken wat jij belangrijk vindt en welke dingen in jouw ogen niet helemaal goed gaan. Kortom: het is een uitnodiging voor jou als kind. De rechter wil namelijk ook jóuw mening horen, niet alleen de verhalen van je vader en moeder. Een fijn gesprek tussen een volwassene en een minderjarige die uiteindelijk zorgt voor een betere situatie voor het kind.
Een ‘verhoor’ klinkt juist helemaal niet warm of uitnodigend. Het klinkt als één van de vele herinneringen die ik heb aan de middelbare school, namelijk het moment dat je het lokaal binnenloopt en de leraar al met zijn opengeslagen boek streng de klas inkijkt. Dat je zenuwachtig op je stoel heen en weer schommelt, en hoopt dat de leraar jou niet kiest om een nieuw rijtje Franse woorden op te lezen. Alsof je als kind verantwoording moet afleggen voor iets wat je gedaan (of zelfs misdaan) hebt.
Nee, het kinderverhoor is bedoeld als uitnodiging voor een open gesprek waarvoor je helemaal geen ‘huiswerk’ hoeft te doen. Laten we het dan ook op die manier omschrijven. De kinderconversatie, het kindgesprek (wordt gelukkig al steeds vaker gezegd), de rechter-kindontmoeting; ik noem maar wat. Het is een eerlijk en open gesprek waarin je als kind geen foute antwoorden kunt geven omdat je een keer geen tijd had voor je huiswerk, maar alleen maar goede.
Maar dat gevoel hebben veel kinderen nu niet. Want laten we eerlijk zijn, beste volwassenen, als wij vroeger ergens op ‘verhoor’ moesten komen, keken we er niet bepaald reikhalzend naar uit.
Yannick La Gordt Dillié (23)
www.yannicklgd.wordpress.com
@yannicklgd
