Litteken met trots

Als iemand mij tien jaar geleden had gevraagd hoe een kind met gescheiden ouders zich zou voelen had ik geen antwoord kunnen geven. Nooit had ik gedacht dat ik een van hen zou worden, een van die vriendjes of vriendinnetjes die ik zielig en kwetsbaar vond omdat papa en mama niet meer bij elkaar waren.

Helaas kwam bij mij vier jaar geleden ook het moment, waarop ik tot die groep behoorde van zielige en verloren kinderen. Ruzies, verdriet, geschreeuw en constante onzekerheid werden thuis dagelijkse kost. Dagen werden weken en weken werden jaren. Zou er ooit een einde aan komen? Zou ik er ooit los van komen en mijn eigen weg kunnen kiezen?

Nu, vier jaar later kan ik met trots zeggen; ik ben niet zielig. Ik ben sterker en trots! Meer dan ik ooit had durven denken. Als ik een ding geleerd heb van de scheiding van mijn ouders, is het dat iedereen verantwoordelijk is voor zijn eigen geluk. Het klinkt een beetje hard, maar uiteindelijk moet jij het zelf doen. Met of zonder ouders die bij elkaar zijn.

Ik denk dat als mijn ouders niet waren gescheiden, ik een stuk onzekerder was gebleven. Ik had minder hard gewerkt voor mijn dromen en kleine problemen had ik al gauw bij anderen neergelegd.

Graag wil ik alle jongeren van gescheiden ouders een hart onder de riem steken. Zit je middenin de situatie of ben je er al even uit? Een kind zijn van gescheiden ouders geeft je een litteken mee dat helaas nooit meer verdwijnt. Een litteken dat je vormt tot wie jij nu bent en waar jij uiteindelijk trots op mag zijn! Ik zal niet snel mijn litteken aan de buitenwereld laten zien, maar als het ervan komt, vertel ik hoe sterk het mij heeft gemaakt en hoe dankbaar ik eigenlijk ben.

Myrthe (20)