Met de trein….

Vorige week reisde ik met de trein. De gele rakker bracht me van het Oosten des lands naar het Westen. Met enige vertraging, dat dan weer wel.

Met mijn weekendtas en laptop op mijn schouders ging ik het land door. Van prachtige mistige weilanden tot diepe bouwputten, ik heb ze allemaal voorbij zien komen. Van ontbrekende machinisten tot werkzaamheden aan het spoor; ik vond het allemaal vanzelfsprekend. Bijna net zo vanzelfsprekend als een huwelijk, bedacht ik me.

Het huwelijk is als de treinreis. Hoge pieken en diepe dalen, zoals de prachtige weilanden en de modderige bouwputten. Wij -kinderen van gescheiden ouders- hebben ze met beide ogen gezien. Wij hebben de ontspoorde treinen gezien en de vertragingen. De hobbels en de bobbels, de ontevreden mensen en de lange reizen. Wij waren als de treinen. Wij waren als de treinen die elk station bereikten en passeerden. De treinen die met veel vertraging altijd vooruit keken naar een volgend station.

We reisden het land door. Prachtige weilanden maakten plaats voor dicht bevolkte steden. Bouwputten werden nieuwbouwhuizen en zo veranderde de scheiding van onze ouders met ons mee. Elk bereikte station leerde ons iets nieuws, elke vertraging leerde ons leven met tegenslagen.

We hebben veel stations gezien. De een mooier dan de ander, de ander sneller dan de een. Maar ondanks alle vertragingen en ongelukken hielden we ons einddoel altijd voor ogen. We zeggen toch ook niet voor niets: Oost, West, thuis best!

Kelsey (23)