Mijn moeilijkste moment

Ik wil jullie graag meenemen naar een van de moeilijkste momenten uit mijn leven. Dit was het moment dat mijn opa overleed, of eigenlijk moet ik het beter zeggen dit was het moment dat de crematie geregeld werd.

De voorbereidingen voor de crematie

Een crematie is over het algemeen al een droevig moment en zeker een crematie van een dierbare. Toch werd deze crematie voor mij nog droeviger op het moment dat de uitnodigingen verstuurd werden en ik er achter kwam dat mijn vader niet mocht komen op de crematie. Nu ik erover schrijf en er aan terugdenk springen nog de tranen in mijn ogen.

Ik moest er zijn voor mijn moeder en mijn oma

Toch hield ik mij op dat moment groot. Ik vond dat ik mij niet mocht aanstellen. Mijn oma was namelijk haar man verloren en mijn moeder haar vader en haar man, het was namelijk een half jaar nadat mijn ouders uit elkaar gingen. Ik was ‘alleen maar’ mijn opa verloren, mijn vader had ik immers nog. Ik moest er dus voor mijn moeder en oma zijn in plaats van zij voor mij, althans zo voelde ik dat, en degene die er voor mij moest zijn, namelijk mijn vader, die kon er niet bij zijn. Er was dus geen plaats voor mijn verdriet. Of beter gezegd er was niemand bij wie ik terecht kon met mijn verdriet… Inmiddels zijn wij (lees: mijn ouders) 13 jaar ouder en vooral wijzer. De angel is eruit en ze gaan op een meer vriendschappelijke manier met elkaar om.

Gesprekken met mijn ouders

Dit was een ontzettend nare gebeurtenis voor mij en eigenlijk knaagde het al jaren aan mij. Daarom besloot ik een jaar geleden om het gesprek met mijn ouders aan te gaan. Ik wilde ze vertellen hoe het voor mij voelde en wat het met mij had gedaan. Op dat moment stond ik ook open om hun kant van het verhaal te horen. Het waren twee erg emotionele gesprekken, waarin ik ook veel begrip kreeg voor hoe moeilijk de situatie was geweest voor mijn ouders, los van elkaar. Zo had mijn vader zich ziek gemeld van werk en was de hele dag of het strand gaan wandelen en zat mijn moeder voor haar gevoel in de spagaat, want ze wilde het niet voor mijn oma. In deze gesprekken zijn er veel tranen gelaten, maar het waren ontzettend mooie gesprekken waarin ik nader tot mijn ouders ben gekomen en hun nu meer begrijp en zij mij. Zo een situatie kan je niet meer terugdraaien, maar je kan er wel voor zorgen dat de situatie als minder negatief gezien wordt en daar hebben we voor gezorgd.

Terugkijkend op de situatie

Als ik aan de crematie terug denkt word ik er nog steeds een beetje verdrietig van, maar dit hoort bij een crematie van een dierbare. Maar naast het verdriet zit er nu ook meer acceptatie. Het verdriet van mijn vader er niet bij heeft voor een deel plaatst gemaakt voor acceptatie van de situatie. Het laatste stukje verwerken is nu begonnen…

Kaylee (25)