Mijn (on)veilige muur

Ik heb een muur om mij heen gebouwd. Een hele grote. Zo eentje die je ziet als je een kasteel in het buitenland bezoekt. Je staat in dat kasteel en kijkt naar alle dingen die erin staan. Wat zijn dat mooie spullen. Daarna kijk je naar buiten. Wat een prachtig uitzicht zie je daar! Maar dat mooie landschap ligt achter de een muur die om het kasteel ligt. Een hele grote, dikke muur. Eentje met van die grote, dikke stenen. De muur is heel lang en je kunt nergens een uitweg vinden. Hoe was je hier ook alweer binnengekomen? Je kijkt en zoekt en kijkt en uiteindelijk zie je iets. Daar in de verte zie je een kleine ingang. De ingang is niets vergeleken bij die hele grote muur, maar hij is er wel. Een kleine ingang.

Zoals de muur om dit kasteel heb ook ik een muur om mezelf heen gebouwd. Een muur met hele grote, dikke stenen. Die muur houdt emoties die ik niet wil voelen buiten. Hij beschermt mij tegen té grote teleurstellingen en té groot verdriet. Maar helaas heeft deze bescherming ook een hoop nadelen. Ik laat niet veel van mijzelf zien. Andere mensen zien alleen de grote muur. Ze weten misschien wel dat er iets moois achter zit, maar ze kunnen het nog niet goed zien. Toch is er een klein lichtpuntje. Er is namelijk wel een ingang! Een hele kleine welteverstaan, maar hij is er. Je moet hard je best doen om hem te vinden, maar als je hem eenmaal hebt gevonden dan ben je binnen. Dan zie je wat zich achter die grote muur bevindt. Al het moois wat ik als persoon te bieden heb.

Heb jij ook zo’n muur gebouwd? Probeer dan toch de ingang iets groter te maken. Zo kunnen andere mensen genieten van al het moois wat binnen de muur ligt en zo kun jij genieten van het prachtige landschap (en daarmee dus ook alle andere mensen) buiten de muur. Ga jij het proberen? Ik in elk geval wel!

Kimberly (21)