‘Mijn verjaardag was een innerlijke strijd en in bezit van mijn ouders’

Hiep Hiep Nah

Ruim twintig jaar geleden was het een zomerse dag in juni, maar ook een feestelijke dag. Tenminste, ik vind van wel want ik mocht ter wereld komen. Ik heb er zelf geen herinneringen meer aan, maar ik vind het wel fijn om te bedenken dat het een mooie dag geweest is. Alleen al omdat ik hoop dat mijn ouders het toen samen goed hadden. Mijn geboortedag en al die jaren erna mijn verjaardag, iets wat wordt gezien als een feestdag. Maar de volgende jaren kreeg mijn verjaardag meer weg van een innerlijke strijd. 

Door: Marlène

Mijn ouders zijn gescheiden toen ik vijf was. Eigenlijk veranderde mijn gevoel over mijn verjaardag het jaar ervoor al. Het was geen feestdag meer maar een dag die een confrontatie werd met wat er niet is. Het liefst sloeg ik mijn verjaardag dan maar over. Bij een verjaardag hoort voor mij gezelligheid, leuke mensen, lekker eten, een beetje versiering en vooral een blij gevoel. Alleen toen moest ik keuzes gaan maken. Want was ik op mijn verjaardag dan bij papa of bij mama? En als ik dan bij mama ben, komt papa dan langs? Plus als papa langskomt, komt zijn nieuwe vriendin dan ook mee? Mama wil het graag gezellig maken en papa wil graag zijn cadeau meenemen. Maar dat botst want papa heeft meer geld dan mama en koopt andere cadeaus. Dan is het niet gezellig en wordt het een strijd tussen twee volwassenen op de dag die een feest hoort te zijn voor hun eigen kind. De jaren erna zijn papa en mama nooit meer samen op mijn verjaardag geweest. Ik was of bij papa of bij mama. Als ik dan bij papa was, vond ik dat moeilijk. Ik had daar geen vrienden die kwamen en ik miste mama. 

Vanaf mijn 14e ging ik fulltime bij mama wonen. Geen keuze meer. Ik zou sowieso bij mama zijn en papa zou sowieso niet langskomen. Er was wel elk jaar een ander dilemma. Mijn verjaardag werd elk jaar, samen met kerst en oud & nieuw, een meetmoment over mijn relatie met papa. Want liever had ik geen contact, maar als er geen contact is doet het ook pijn. Helemaal als papa écht mijn verjaardag vergat en twee weken later pas een sorry gaf. Mijn verjaardag werd een dag vol spanning. Krijg ik wel bericht van papa, krijg ik geen bericht en moet ik ook weer met hem afspreken? Mijn verjaardag was niet meer van mij. Mijn verjaardag was ‘bezit’ geworden van mijn ouders.

En nu, sinds ik de twintig ben gepasseerd, heb ik een nieuw motto. Mijn verjaardag is weer van mij. Ik beslis zelf hoe mijn verjaardag eruit komt te zien. Wie ik uitnodig, of ik wel of niet op berichtjes reageer. En met liefde zet ik mijn telefoon die dag uit. Want dat geeft rust. Morgen ben ik wel weer een kind van gescheiden ouders en morgen denk ik wel weer na over de rest van de wereld. Maar vandaag, op mijn verjaardag, hang ik zelf de slingers op. Ik ga eten met wat vrienden, ik moet met een beetje pech nog wat studeren, ik ga lekker sporten en ik ben trots op waar ik sta, ongeacht de weg die ik heb afgelegd. Het is niet dat er nooit meer onrust is op mijn verjaardag, maar ik word er steeds iets beter in om de onrust af en toe even uit te schakelen. En dat op zich is al een feestje waard. Proost op alle verjaardagen!