‘Je moeder heeft net besloten dat we uit elkaar gaan’

Meer dan drie jaar geleden besloten mijn ouders een punt te zetten achter hun 25-jarig huwelijk. Een moment dat ik nooit zal vergeten. De meeste ouders zullen met je om de tafel gaan zitten en de situatie rustig uitleggen. Ze zullen begrip hebben voor je emoties, of je nou gaat huilen of erg boos wordt. Ze zullen je een knuffel geven en zeggen dat het niet aan jou ligt, dat ze nog zielsveel van je houden. In mijn situatie ging het er een beetje anders aan toe. Hoewel ik ervan overtuigd ben dat mijn moeder het zo wel had gepland, had mijn vader namelijk een totaal andere aanpak. Ik was zestien jaar en net klaar met mijn examens van de middelbare school. Het was zaterdagavond, een uur of twaalf, en ik kwam terug van een avond werken in een restaurant. Mijn ouders lagen al in bed. Terwijl ik een zak chips aan het eten was in de keuken kwam mijn vader naar beneden. Hij zag er emotioneel uit. Ik kon het niet precies plaatsen, maar het was vreemd. Voordat ik iets tegen hem kon zeggen, kwamen de woorden er bij hem al uit. Hij vroeg me niet of ik even wilde komen zitten. Hij meldde niet dat hij iets ernstigs ging zeggen. Hij zei: ‘Je moeder heeft net besloten dat we uit elkaar gaan.’

Dat was het. Die ene zin. Hij liep langs me, ik weet niet meer wat hij deed. Ik draaide me om en wist niet wat ik moest zeggen. Uiteraard was ik geschrokken, ik trilde ook. ‘Dat kom je me nu even zo zeggen?’, vroeg ik geïrriteerd, boos en verdrietig tegelijk. Hij had de kans het goed te maken en me alsnog te behandelen als zijn kind, maar ook dit besloot hij anders aan te pakken. ‘Word jij ook nog maar boos op me,’ waren zijn woorden. Een groot what-the-fuck-moment. Ik wist niet wat ik meemaakte. Hoe kon hij dit zeggen? In een klap was alles anders. De rollen waren omgedraaid: hij was een kind en ik de ouder. De avond ging als een flits voorbij. Wat er in de jaren daarna gebeurde. Tja. Daar kan ik een heel boek over schrijven. Mijn vader heeft nog altijd moeite met de scheiding. Hopelijk werkt hij hieraan, maar wel zonder mijn hulp. Mijn moeder daarentegen is nu de gelukkigste vrouw op aarde en nog steeds mijn heldin. En ik. Ik sta sterker in mijn schoenen dan ooit.

Max (20)