Moeders moeten sterk zijn

Mijn ouders gingen in relatietherapie. Dat zou wel helpen. Dachten ze. Een oude man op een stoel, mijn ouders tegenover hem. Mijn moeder aan de ene kant van de bank, dan een grote lege ruimte en mijn vader aan de andere kant. Mijn moeder vertelt gefrustreerd dat mijn vader het al achttien jaar lang voor elkaar krijgt om niets te doen in het huishouden. De oude man draait aan het puntje van zijn snor en knikt instemmend. “En wat voelt u daar bij?” vraagt de psycholoog.

Er staat een zandloper op de tafel. Het zand glijdt langzaam naar beneden. Mijn vader kijkt er geobsedeerd naar. Hij weet dat dit kleine dingetje hem zal verlossen. Van de tijd, van de woorden, van de verwijten en van zijn vrouw.

De psycholoog draait de zandloper om en knikt naar mijn vader. Het is zijn beurt. Mijn vader doet zijn verhaal. Hij vertelt het op zijn rustige ingehouden manier. Een karaktereigenschap dat ik van hem bewonder. Met zorgvuldig gekozen woorden palmt hij de oude man in. Het is bekend dat een psycholoog geen kant mag kiezen, niet mag oordelen, zichzelf moet wegcijferen in de buurt van cliënten. Dat weet mijn vader. Dat weet mijn moeder. Dat zou de psycholoog ook moeten weten. Maar hij doet het niet, hij cijfert zichzelf niet weg, oordeelt wel en kiest een kant. Die van mijn vader.

Twee uur later hoor ik de voordeur opengaan. Mijn ouders zijn thuis. Het is stil. Hun gezichten staan nors, koud en treurig. Mijn vader sluipt de trap op, loopt naar zijn werkkamer en sluit zich op. Zoals elke dag.

Ik sluip de trap af naar mijn moeder. Ze staart naar het Senseoapparaat. “Daan wil jij ook nog koffie?” vraagt ze zo normaal mogelijk aan mij. Ik knik naar haar. Ze perst een glimlach op haar gezicht. “Hoe was jouw dag lief? Ging het allemaal goed op school?”.

Ik weet dat ze zich groot probeert te houden. Ik weet dat ze het liefst alles aan mij vertelt over de psycholoog. Maar dat kan niet, dat mag niet. Moeders horen sterk te zijn. Moeders moeten voor hun kinderen zorgen en zeggen dat het allemaal goed komt. Net zoals vaders niet mogen huilen, omdat zij de man zijn die iedereen hoort te beschermen. En kinderen horen zich gedeisd te houden als hun ouders ruzie maken en niets te voelen als het hele gezin ongelukkig is.

Daniëlle (19)