Ode aan mijn stiefmoeder

Er was eens…
Een tijd waarin ongeveer één derde van de huwelijken eindigde in een (v)echtscheiding.
Er was eens een tijd waarin het eerder een uitzondering was om ouders met een goed huwelijk te hebben, dan dat het de regel bevestigde.
Er was eens een tijd waarin men niet meer koos voor elkaar, maar voor zichzelf.
Er was eens een tijd waarin het belangrijker was om jezelf te ontdekken en ontplooien en alles over je heen te laten komen, dan om ergens voor te willen werken.
Er was eens een tijd dat het normaal was om stiefouders te hebben, stiefbroertjes en halfzusjes.
Die tijd is nu.

Er was ook eens een sprookje.
Een welbekend sprookje.
Er was eens een sprookje over een boze stiefmoeder.

We zijn allemaal opgevoed met het sprookje van Sneeuwwitje en de Zeven Dwergen, waarin Sneeuwwitjes boze stiefmoeder haar – technisch gezien- probeert te vermoorden. Om maar niet te spreken van de gemene stiefmoeder van Assepoester.
Stigmatiserende verhalen, waar nare vooroordelen aan kleven, verhalen die je een zure bijsmaak in de mond doen nalaten.

Stiefouders zijn slecht, stiefouders hebben niets goeds in de zin, stiefouders maken je gezin kapot.

Voor sommigen is dit het geval. Sommigen hebben niets dan vervelende ervaringen met hun stiefouders.
Ik zou dit graag anders zien.
Ik spreek graag vanuit mijn eigen ervaringen, en wat stiefouders betreft zijn mijn ervaringen louter positief. Daarom presenteer ik u:
Een Ode aan mijn Stiefmoeder.

Er was eens… Een slecht huwelijk.
Er waren eens twee mensen die niet meer met elkaar door konden. Zij gingen uit elkaar. Hij liet haar achter met twee jonge kinderen.
Het was onplezierig, het was niet prettig. Het was niet makkelijk.
Het kabbelde een aantal jaar voort.

Toen was daar de Stiefmoeder.
De Stiefmoeder kwam aan met niets dan openheid, goede bedoelingen en net een tikkeltje terughoudendheid: Exact de juiste hoeveelheid aan ingrediënten om een levenslang recept te kunnen maken.
De Stiefmoeder was niet alleen zijn vriendin, ze was ook die van ons.

De jaren gingen voorbij. De Stiefmoeder was een stabiele factor en vervulde naarmate de kinderen ouder werden een nieuwe rol: dat van de Schakel.
De Schakel tussen een hij die slechts tijd had voor werk, en de kinderen die hunkerden naar aandacht van hun vader.
De Stiefmoeder werd zwanger. Er kwam een zusje.
Er volgden nog twee zusjes, en er volgden faillissementen.

Later volgde het moment dat hij ook de Stiefmoeder verliet, en de hele cyclus opnieuw begon – echter nu met de kinderen als jongvolwassen toeschouwers.

Dat was mijn verhaal.

Met alle mogelijke wil in de wereld, zal ik waarschijnlijk nooit in kunnen zien hoe lastig het voor een ‘nieuwe’ man of vrouw moet zijn om bij een gezin te komen en erbij te horen. Het lijkt me vermoeiend om constant te moeten vechten tegen het stigma van de boze stiefouder.
Soms zou de druk op hun schouders best iets verlicht mogen worden.
Ik wil niemand op zijn of haar tenen trappen, ik wil geen lontjes af laten gaan. Ook ik heb vervelende exen van ouders meegemaakt, ik ken ook mensen die heel veel vervelende relaties en situaties met hun stiefouders hebben.
Maar uiteindelijk heb ik ook een tweede moeder, een vriendin voor het leven overgehouden aan deze situatie.

Waarvoor dank.

Mylène (22)