Pluk de dag
Vandaag moet ik naar hem toe. Ik zie er eigenlijk tegen op. Waarom kon het niet bij het oude blijven? Ik loop met tegenzin richting het huis. Op de deur hangt een bordje met ‘Welkom’ en daaronder ‘Carpe Diem’. Ik weet de betekenis van dat woord nog van mijn korte periode Latijns en Grieks. “Pluk de dag’’ was het. ‘’Nou nu hoop ik dat de dag snel over gaat en het morgen is,” denk ik bij mezelf.
Toen mijn ouders gingen scheiden, heb ik mijn grote fantasie gebruikt om mijzelf te beschermen. Ik wilde niet weten hoe mijn leven er over een half jaar uit zou zien of waar we dan zouden wonen. Ik overtuigde mijzelf dat alles ook voordelen met zich meebracht. Alleen op mijn verjaardag verbrak de realiteit mijn droomwereld. Ik had mijn vader al een tijd niet gezien, maar had daar ook geen behoefte aan. Ik had het druk met school, vrienden en werk, daarnaast kon al mijn verhalen bij mijn moeder kwijt. Maar mijn verjaardag deed mij realiseren dat het nooit meer hetzelfde zal worden.
Wanneer ik voor de deur sta, denk ik terug aan dat moment. Vroeger vierden we iedere verjaardag in het grote bed. Met mijn verjaardag deden we dat dit keer ook. Maar mijn vader was er nu niet bij en mijn moeder probeerde dat gemis op te vullen en deed er alles aan om het toch tot een succes te maken. Ik houd van verjaardagen, de gezelligheid en de aandacht. Alleen toen het einde van de middag in zicht was en mijn vader niets van zich had laten horen, kwam de teleurstelling. Na een borrel met vrienden liep ik vermoeid naar boven. Ik klom in bed en deed mijn ogen dicht, tot mijn mobiel begon te trillen. Op de display stond 23:00 en het woord ‘Papa’ in beeld. De verjaardagswens was nog op tijd, maar eigenlijk al te laat.
De deur gaat open en ik schud de dagdroom van mij af. “Hallo Daan! Lang niet gezien. Kom binnen”, zegt mijn vader vol enthousiasme. Ik loop naar binnen en kijk onwennig om mij heen. “Mooi huisje. Waar zal ik mijn spullen neerzetten?” Hij maakt een wuivend gebaar. “Maakt niet uit. Kom zitten. Ik heb thee gezet. Hoe is het met je?” Op dat moment bedacht ik mij dat ik niet meer boos moest zijn. Iedereen heeft zijn gebreken, maar we moeten toch met elkaar leven en dan kan je dat beter op een leuke manier doen.
Door Daniëlle van der Leest
