Scheiden was goed voor ons allemaal
“Pap, mam, wanneer gaan we onze zomervakantie nou plannen?”, bleef ik ongeduldig vragen. Het was de periode na mijn eindexamens. Jaarlijks gingen we met het hele gezin vier weken kamperen, wat meestal al ver van tevoren gepland werd. Maar dit jaar bleef de planning maar niet komen. “Jaja dat komt nog wel”, bleven mijn ouders als antwoord geven wanneer ik weer eens aandrong.
Een week later zat ik dan eindelijk met mijn zusje en mijn ouders aan tafel om wat dingen te bespreken. Ik, ervan uitgaande dat we de zomervakantie zouden bespreken, zat al vrolijk met mijn agenda in de aanslag.
“We gaan scheiden”, zei mijn moeder na een hele lange stilte. Met een moeilijke blik keek ze naar mijn vader, die vervolgens het woord van haar overnam en alles probeerde uit te leggen. Scheiden? Het voelde als het einde van de wereld voor mij. En aan de blik van mijn zusje te zien voelde zij hetzelfde.
Wat daarop volgde was een vakantie die bestond uit het inpakken van verhuisdozen voor mijn vader, meubelshoppen en een weekje slapen in zijn nieuwe appartement zodat hij daar niet helemaal alleen zou zijn. Makkelijk was het niet. Die hele vakantie waren we allemaal even doodongelukkig.
Het heeft uiteindelijk heel wat huilbuien, boosheid en onbegrip gekost. Maar nu, drie jaar later, zijn we allemaal eigenlijk erg blij dat het is gebeurd. Mijn vader en moeder hebben beiden het huis waar we zijn opgegroeid, ingeruild voor een mooi eigen plekje, hebben beide een gelukkige relatie en ik heb er een prachtig halfbroertje bij. Ik zie ze beide een stuk vaker lachen en bijna nooit meer boos of geïrriteerd doen om de allerkleinste dingen. Ze zijn echt gelukkig. En wij daardoor ook.
Wat ik hiermee eigenlijk wil zeggen is dat een scheiding van je ouders in het begin altijd het einde van de wereld zal lijken. Je weet namelijk niet beter dan dat ze bij elkaar zijn. Voor mij heeft het uiteindelijk 2 jaar geduurd voordat ik er niet meer om huilde. Maar de reden dat ik er nu niet meer mee zit, is omdat ik zie dat het ook echt de beste beslissing was voor ze. Mijn ouders waren al die jaren (zonder dat ze het zelf ook wisten) ongelukkig met elkaar, wat ervoor zorgde dat ze sneller boos werden op andere kleine dingen. Als kinderen wisten wij natuurlijk niet beter. Maar er gaat niks boven het zien hoe dolgelukkig je ouders zijn na al die tijd.
Ista (20)
