Scheiding en een eetstoornis
In de periode waarin duidelijk werd dat mijn ouders zouden gaan scheiden, ging ik van de middelbare school naar de universiteit. Ondanks het feit dat ik mezelf toen al jaren te dik vond, was dat het punt waarop ik serieus ging proberen om gewicht te verliezen. Er gebeurde van alles om mij heen waar ik geen controle over had en ik ging een totaal nieuw leven beginnen. Dat wat ik het meest liefhad, het gezin waarin ik was opgegroeid, viel uiteen.
Ik begon minder te eten en viel af. Het weinige eten zorgde ervoor dat ik emoties minder voelde. Als ik aan de scheiding dacht, realiseerde ik me dat we nooit meer gezellig samen avonden zouden doorbrengen of op vakantie zouden gaan. Dit deed mij zo’n pijn dat ik geen idee had hoe ik met dit verdriet om moest gaan. Honger lijden werd een soort overlevingsmechanisme om het verdriet minder te voelen en om me met totaal andere dingen bezig te houden. Het was denk ik ook een manier om te laten zien hoe slecht het met me ging. Ik wilde dat mijn ouders me weer zagen en aandacht gaven. Ze gingen helemaal op in de scheiding en vergaten dat ik en mijn zusje er ook nog waren.
Toen ik voor de eerste keer in therapie ging, was ik nog onder de 18 en dat betekende bij die instelling dat er ook systeemgesprekken zouden plaatsvinden. Bij deze gesprekken waren mijn ouders en mijn zusje aanwezig. De therapeut snapte goed dat ik leed onder de situatie van thuis waar een constante spanning heerste en mijn ouders elkaar stilzwijgend haatten. Hij vond het geen leefbare plek meer voor ons en adviseerde mijn ouders om uit elkaar te gaan. Hij dacht dat zij hun negatieve energie op mij overdroegen.
Later stelde mijn vader zijn nieuwe vriendin voor en ging ook bij haar wonen. Dat is allemaal langs mij heengegaan. Ik leefde in mijn eigen wereld en probeerde te ontsnappen aan alle pijn door de hele dag calorieën te tellen, te sporten, zo min mogelijk te eten, te studeren en te overleven…
De tweede behandeling die ik volgde was meer succesvol. Ik ging weer normaal eten en ik vond echt de motivatie om aan te komen. Ondanks dat de eetstoornis toen nog lang niet over was, kon ik nu wel de scheiding verwerken. Ik besefte me toen wat er allemaal gebeurd was en hoe verdrietig ik me had gevoeld diep vanbinnen. Uiteindelijk is alles goed gekomen. Ik ben tevreden met hoe ik eruit zie en ik ben nu gewend aan de situatie met mijn ouders. Ze zijn beide gelukkig, dus ik ook.
Nicole, 25
