Sinterklaas

Sinterklaas kapoentje,
Gooi wat in mijn schoentje,
Gooi wat in mijn laarsje,
Dank u Sinterklaasje!

Met zijn vieren staan we voor de deur. We zingen de longen uit ons lijf. Vier kleine schoentjes staan netjes opgesteld. De een met een wortel erin, de ander met een brief voor sinterklaas. Mijn moeder houdt de brievenbus open, zodat we zeker weten dat de pieten ons horen zingen. En dan maar hopen dat we lief genoeg zijn en morgenochtend een klein cadeautje in onze schoen vinden.

Elk jaar kijk je uit naar dat moment. Het moment dat het eerder donker wordt. Dat de kaarsjes weer aangestoken mogen worden. De mooie versiering in de stad. Voor vele jaren hebben we hard gezongen en gehoopt op de mooiste cadeaus. Ook dit jaar. Het schoen zetten sloegen we over, maar pakjesavond kan absoluut niet vergeten worden.

Het was alleen niet meer zoals eerst. Eerst zaten we als gezinnetje vol spanning te wachten op de bonken op de deur, het moment dat de jute zakken tevoorschijn komen. Nog een keer hard zingen: “Dank u Sinterklaasje!” En dan gedichten voorlezen en de vele leuke presentjes bewonderen. Dat moment is voorbij. Deze dierbare herinnering wordt langzaam vervangen door een nieuwe herinnering. De herinnering van het Sinterklaas vieren zonder mijn vader (voor degene die mijn vorige stukje niet hebben gelezen: mijn vader is geëmigreerd naar Sint-Maarten), maar nu met mijn vriend en de vriendjes van mijn zussen erbij.

Een bij elkaar geraapt zooitje. Het is een erg leuk zooitje.

Hoe vieren jullie Sinterklaas? Twee keer, bij je vader én bij je moeder? Of hebben jullie een andere oplossing gevonden. Ben benieuwd naar jullie ervaringen.

Danielle (19)