Twee halen, de rest van je leven betalen
Over een week is het een jaar geleden. Zes maart is de laatste keer dat ik mijn vader zag, een dag voor mijn verjaardag. Nu ben ik bijna negentien. Na zo’n jaar begint het toch een beetje te slijten, al gaat dat natuurlijk met ups en downs. Hoe oud je ook bent, het blijft raar om helemaal geen contact meer te hebben met één van je ouders.
Ik heb sinds mijn 15e slecht contact met mijn vader en dat werd alleen maar erger. Het begon toen mijn vader voor de tweede keer ging scheiden, deze keer van mijn stiefmoeder. We kregen om de kleinste dingen ruzie en ik begon vreselijk op te zien tegen de dagen waarop ik naar hem toe moest. Dit hebben we toen teruggebracht naar alleen de maandag, maar ook van dit bezoek kwam ik altijd overstuur thuis. Ik kon in zijn ogen niets meer goed doen. Zelfs de therapie die wij samen hebben geprobeerd bleek niet te werken.
Voor deze tweede scheiding hadden zowel mijn ouders als mijn stiefouders geweldig contact met elkaar. Af en toe een borreltje met elkaar. Met verjaardagen kon iedereen zonder enige problemen bij elkaar zitten.Alles dat besproken moest worden werd besproken, over het algemeen in goede vrede.
Nu is dat helaas niet meer zo. Ik ben me er altijd van bewust geweest dat dit niet de normale gang van zaken was, dat bleek wel wanneer ik om me heen keek. Toen ik nog contact had met mijn vader vond ik dat de ergste bijkomstigheid van de tweede scheiding.
Na meer dan twee jaar heb ik besloten mezelf rust te gunnen en (voorlopig) afscheid te nemen. Hij heeft indirect deze keuze voor ons gemaakt en ik heb me daar bij neer te leggen. Daarbij heb ik het geluk een enorm fijn en liefdevol gezin over te hebben waar ik altijd bij-en op terug kan vallen.
