Wanneer thuis niet meer als thuis voelt

Thuis, eigenlijk maar een klein woordje. Maar wat is thuis eigenlijk? En wanneer voel je je thuis?

Je ziet tegenwoordig veel kussentjes of huishoudelijke accessoires met de tekst: ‘Home is where the heart is’. Zelf had – en heb ik nog steeds – niet zoveel met die tekst, maar terwijl ik dit artikel schrijf en erover nadenk, spreekt die tekst mij meer en meer aan. Mijn thuis voelde niet meer als thuis.

Toen mijn ouders gingen scheiden, bleef mijn vader ‘thuis’ wonen. Ik had inmiddels wel een eigen huisje, maar mijn ouderlijk huis voelde als thuis. Toch was vanaf dat moment mijn thuis een beetje zoek. Waar mijn moeder altijd netjes de planten water gaf, stonden de bloemetjes nu treurig in de vensterbank, alsof ze zich ook niet meer thuis voelden. Het toilet en de badkamer die altijd glommen alsof ze net nieuw waren, zijn grauw geworden en er lag stof op de shampoo-fles.

Die kleine dingen zorgden ervoor dat ik me niet meer thuis voelde. Mijn vader deed zijn best om het gezellig te maken, maar zonder mijn moeder voelde het niet gezellig. In het huis werd niet geleefd, de tuin lag er verlaten bij en de ramen waren al zolang niet meer gewassen. De liefde in huis was weg.

Ik was 21 toen mijn ouders uit elkaar gingen en eigenlijk wel in staat om mijn eigen thuis te maken. Maar leeftijd zegt niet alles, dat blijkt wel. Inmiddels ben ik eraan gewend dat mijn ouders allebei hun eigen thuis hebben gemaakt, maar toch mis ik nog steeds mijn thuis: de koffie-momenten op zaterdagmorgen met de zaterdagkrant, deuren die eigenlijk altijd open stonden en het schone toilet.

Zelf ga ik binnenkort verhuizen en bij het uitzoeken van de kleuren, meubeltjes en gordijnen probeer ik echt een thuis te creëren. Een thuis is zoveel meer dan een huis alleen en ik hoop dat ik straks een echt thuis heb. Dat vooruitzicht maakt me blij.

Roswitha (25)