“Wat doet een scheiding met de mentale gezondheid van jongeren?”

Over deze vraag verwonder ik mezelf regelmatig. Steeds vaker lezen we over de mentale gezondheid van de Nederlandse jeugd. Dat de druk op jongeren groot is en de mentale gezondheid afneemt. We lezen ook hoe groot de gevolgen hiervan kunnen zijn voor hun toekomst. En voor die van de Nederlandse samenleving. Ik verwonder mezelf niet alleen over het feit dat we blijven benadrukken hoe slecht het gaat met de jeugd. Er wordt gesuggereerd dat het slecht is als je eenzaam bent. Als je jezelf somber voelt. Als je stemmetjes in je hoofd hebt. Is dat zo? Zijn gevoelens en gedachten juist ook niet functioneel? En moeten we jongeren juist niet leren met deze gedachten en gevoelens om te gaan? Zonder ze te labelen als ‘negatief’ of dat je dan ‘een probleemgeval’ bent? En hiermee zeg ik niet dat we moeten ontkennen dat de druk op onze jongeren groot is, maar ik geloof oprecht in het creëren van een hoopvol perspectief. Dat we laten zien wat het leven brengt. Dat er zoveel veerkracht in je zit. En dat het dus ook weer goed komt, als je er bijvoorbeeld over praat en steun bij anderen zoekt. 

Ik verwonder me ook over het feit dat ‘scheidingen’ nooit als factor voor minder mentale gezondheid wordt genoemd. We spreken over de invloed van prestatiedruk, corona, social media, discriminatie, armoede en middelengebruik. Maar: wat doet een scheiding van je ouders met je mentale gezondheid? Op jonge leeftijd weten kinderen vaak nog niet dat wat ze denken en voelen gerelateerd kan zijn aan de scheiding van hun ouders. Als je ouder wordt komt er een fase waarin je ook betekenis gaat geven aan wat de scheiding voor jou betekent. Vanaf het moment dat je ouders het vertelden. Tot het moment waar je nu staat en jezelf afvraagt waarom je het moeilijk vindt om relaties te hebben. Om te gaan met ruzie of conflict, privé maar ook op het werk. En wat gebeurt er als je dan zelfs ouders wordt…

Ik ben altijd geraakt als jongeren bij ons op de training of een event komen en ze in no-time herkenning en erkenning bij elkaar voelen. Dat ze met elkaar betekenis gaan geven aan de scheiding van hun ouders. Dat ze stil staan bij de invloed ervan op hun persoonlijke, relationele en professionele ontwikkeling. En dat ze dus zelf ook keuzes kunnen maken om hiermee om te gaan. Om kwetsbaar te zijn. Om te praten over gedachten en gevoelens. Om samen te leren en ervaren en zo weer of meer grip te krijgen op hun mentale gezondheid. 

Mijn oproep aan de volwassen wereld is: herken scheidingen als een invloedrijke factor voor mentale gezondheid (het is zelfs een intergenerationele uitdaging). Wij hebben nu in ieder geval met Join Us en de Kindertelefoon afgesproken om te onderzoeken hoeveel kinderen en/of jongeren die bij hen aankloppen voor steun ook kind zijn met gescheiden ouders. Wie volgt? Alleen door beter te begrijpen wat er omgaat in het hart en hoofd van jongeren met gescheiden ouders, kunnen we meer doen van wat wél werkt. 

#wedoenhetsamen