IK ZET GEEN MASKER MEER OP, IK WIL MEZELF ZIJN

“Wat ben jij vrolijk zeg, wat heb jij een stralende lach! Ik zie je altijd lachen. En dat, na alles wat je hebt meegemaakt. Knap hoor.’”

Krijg jij dit ook weleens te horen? En heb jij dan ook het gevoel dat je stralende lach, je ware gevoelens verbergt?

Op vele momenten dat ik mijn huis binnen stapte, rende ik naar mijn kamer. Zodra ik de deur achter me sloot, liet ik mijzelf langzaam op de grond zakken. Tranen bleven over mijn wangen rollen en niets kon dat stoppen. Ik kon eindelijk weer ademen. Ik was alleen. En ook al vond ik het helemaal niet fijn om alleen te zijn, toch kon ik zo’n moment in mijn eentje waarderen. Het voelde alsof ik mijn masker afdeed en even naast mij neer kon leggen. Ik kon weer even mijzelf zijn. Met ruziënde ouders, een verknipte thuissituatie, slechte nachten met weinig slaap en een minder stralende lach.

Achteraf gezien, vind ik het jammer dat ik toen een masker voor mijzelf heb gemaakt. Zo jammer dat ik er alleen van kon genieten om mijzelf te zijn als ik alleen was of als ik het zat was iemand anders te zijn. Een masker voelt fijn en veilig en we maken er zoiets moois van om de rest te verbergen. Maar wat als je masker van je gezicht valt? Wat doe je dan? Wie ben je dan? Want dat is het probleem met maskers, ze kunnen ieder moment afvallen.

Tegenwoordig probeer ik geen masker meer op te zetten. Gewoonweg omdat er geen fijner gevoel is dan altijd jezelf te kunnen zijn.

Liefs,

Sandhia (22)