Contactverlies – Brief van Robin

Lieve pap,

Toen je besloot om bij mama weg te gaan, was ze erg boos. Ik besloot om bij mama te blijven wonen. Haar onvrede over jou kwam hierdoor vaak bij mij terecht. Ze vertelde me dat je weinig aan me dacht en niet naar me omkeek. Op de momenten dat jij probeerde te laten zien dat je wel aan me dacht en om me gaf, was daar altijd haar kritiek. Ik voelde me verscheurd en het bracht me in de war. Wat moest ik geloven? Kon ik wel vertrouwen op mijn eigen gevoel en mijn verlangen naar jou? Hoe meer nare woorden ik hoorde over jou, hoe meer mijn onzekere gevoel over jou groeide.

Mijn verdriet en de pijn zorgden ervoor dat ik het verlangen naar jou steeds meer wegduwde. Zo ver dat het verlangen eigenlijk een apart deeltje van mij was geworden. Een deeltje dat nog wel bij mij hoorde, maar niet meer echt in verbinding was met mij. Onbewust begon ik te zoeken naar een veilig gevoel, waarin ik geen strijd meer hoefde te voeren tussen mijn eigen verlangens en mama. Hierdoor heb ik toen besloten dat het beter zou zijn als ik mijn contact met jou zou verbreken. Steeds minder reageerde ik op je Whatsapp-berichtjes en uiteindelijk schreef ik je met veel spanning een heel kort mailtje dat ik je niet meer wilde spreken of zien. In de periode daarna hebben we maar weinig contact gehad. Ondanks dat we niet echt contact hadden bleef je me wel korte Whatsappjes sturen, waarin je bijvoorbeeld vroeg naar mijn dag. Ik bestempelde deze berichtjes als leeg en ongeïnteresseerd en kon mezelf geen ruimte geven om na te gaan wat ze echt voor me betekenden of met me deden. Dus bleef ik het contact afhouden.

Toen je plotseling in kritieke toestand in het ziekenhuis kwam te liggen, veranderde dat alles. De ervaring dat je zou kunnen overlijden bracht me in één klap bij mezelf en mijn eigen gevoel. Het afgesplitste deeltje van verlangen en ik konden weer worden herenigd. Ik kon weer ruimte geven aan het feit dat je mijn papa bent. Dat ik je ontzettend miste en dat ik je heel graag in mijn leven wilde.

Sindsdien hebben we samen hard gewerkt om ons contact en onze band te herstellen.  Daardoor weet ik nu ook dat – toen ik het contact tussen ons verbrak – jij mij vooral de ruimte wilde geven. Je dacht wel degelijk aan me en keek wel naar me om. Ik ben ontzettend dankbaar voor onze band en dat ik weet dat je er altijd voor me zal zijn.

Je bent mijn superpapa!

Liefs, Robin