Contactverlies – Brief van Maxime
Lieve papa,
Ik weet nog goed dat je zei hoe bijzonder het moment was, toen je voor de deur van mijn studentenkamer stond. Je vulde mijn deuropening en die aanblik nodigde vreemd genoeg uit tot een liefdevolle omhelzing. Even leek de wereld stil te staan. “Dit is mijn vader,” zeiden mijn hart en hoofd.
Zes jaar lang heb ik je niet gezien. Een enorme tijd waarin ik van een meisje van 12 jaar tot een volwassen vrouw ben uitgegroeid. Jij hebt die ontwikkeling als toeschouwer meegemaakt. Je weet niet wat er al die jaren door mijn hoofd is gegaan. Je miste mijn diploma-uitreikingen, schooluitvoeringen, kinderfeestjes, eerste afspraakjes. Je hebt mijn verdriet, plezier en liefde in die tijd nooit van dichtbij ervaren. Op het moment dat ik je schreef hoeveel pijn dat nog steeds doet, beleefde ik dat gemis zo sterk. Het gaf me echter wel de moed en kracht om de grote stap te nemen jou – ondanks alles – te ontmoeten.
Lange tijd heb ik gedacht dat je ons had opgegeven. Dat je de confrontatie niet aandurfde. Soms verweet ik jou dat je – ondanks de obstakels die ik ook zelf creëerde door je te verwijderen op social media en niet te reageren op je berichten – er toch niet doorheen kon prikken. Je probeerde het wel. Overal liet je kleine sporen achter, zoals je e-mailadres en 06-nummer. Je hebt dit nooit veranderd in de hoop dat ik contact op zou nemen. Hetzelfde deed je met het huis waar ik jou om het weekend zag. Zelfs de gordijnen had je laten hangen, zodat het herkenbaar zou zijn. Uit alles sprak de hoop en de verwachting dat je weer in contact met mij zou komen.
Het weerzien was dan ook speciaal. Vanaf het moment dat ik je weer zag heb ik jou bestudeerd. Gezocht naar gelijkenissen en me verwonderd over je persoonlijkheid. Mijn herinneringen aan jou worstelden met het nieuwe beeld dat ik op dat moment van je kreeg. Zoveel verschillen, maar ook zoveel herkenning. Ik heb mijn vooroordelen, of eigenlijk de oordelen die mij altijd werden verteld, zoveel mogelijk aan de kant gezet om je te leren kennen zoals je nu bent. Nu – inmiddels 7 jaar later – is onze band nog steeds pril. Ook dat doet mij pijn. De verwachting van een normale band blijft, maar de gemiste tijd kan niet worden ingehaald. Het enige wat we kunnen doen is elkaar opnieuw leren kennen. Ik ben je onwijs dankbaar dat je altijd aan de zijlijn hebt gewacht tot ik klaar was om het contact met je aan te gaan.
Er zit nog altijd een gat in mijn hart van het gemis, maar beetje bij beetje heelt dit. En elke keer dat jij en mama in één ruimte zijn, voelt het alsof dat gat een beetje kleiner wordt. Zo voelde het ook toen jij zei: “je gaat steeds meer op je moeder lijken”, met ogen die straalden van trots, zonder ook maar een glimp van de negativiteit die ik zou verwachten.
Lieve papa, dankjewel dat je altijd met open armen stond te wachten.
Liefs, Maxime
