Julie: “Praten kan echt wonden helen!”

Toen ik ongeveer 14 jaar oud was gingen mijn ouders scheiden. Daar kwamen natuurlijk een heleboel gevoelens en gedachtes bij kijken en daar wil ik jullie graag meer over vertellen.

Ruzies

Mijn ouders hebben tijdens en na de scheiding enorm veel ruzie met elkaar gemaakt en hier heb ik ontzettend veel last van gehad. Mijn twee grote zussen waren tijdens de scheiding meerderjarig (18 & 20) en daarom werd het ouderschapsplan alleen voor mij geschreven. In het ouderschapsplan staan alle afspraken die er over mij gemaakt werden tussen mijn ouders, bijvoorbeeld wanneer ik waar sliep en bij wie ik was met kerst.

Het voelde daarom alsof de ruzies voornamelijk over mij gingen.

Piekergedachten

Ik weet nog dat veel mensen tegen mij zeiden “gelukkig heb je twee zussen, je bent niet alleen”, maar stiekem voelde ik me toch heel erg eenzaam in die periode. We praatten er weinig tot niet over samen en daarbij was ik de enige die elke week gedoe had met heen en weer verhuizen. Ook moest ik als enige naar de kinderrechter en de boodschapper tussen mijn ouders zijn. Ik had vaak last van een loyaliteitsconflict; mijn zussen woonden vast bij mijn vader en daarom vond ik het vaak zielig voor mijn moeder als zijweer alleen was omdat ik zag wat het met haar deed als ik weer vertrok.

Het idee dat ik dit als enige voor mijn kiezen kreeg maakte mij dan ook vaak verdrietig.

In mijn omgeving begreep niemand écht hoe ik mij voelde en daarom begon ik steeds slechter in mijn vel te zitten. Ik wilde graag de hele dag in mijn bed liggen en deed bijvoorbeeld niet meer mijn best om er leuk uit te zien op school. Mijn omgeving zag hoe ik veranderde van een vrolijke, positieve meid naar iemand die alleen was in een donkere kamer vol met troep en het liefst de hele dag niets deed. ’s Avonds kon ik vaak niet slapen vanwege piekergedachten. Dan dacht ik veel na over de situatie tussen mijn ouders en maakte ik me zorgen over van alles en nog wat. Als afleiding bleef ik dan maar scrollen op mijn telefoon tot een uur of 4. De dag erna was ik dan vaak doodmoe op school en zodra ik vrij was dook ik weer in mijn bed.

Therapie

Daarom besloot ik, op advies van mijn moeder, dit te bespreken met mijn huisarts. Hij verwees mij door naar een praktijkondersteuner. We konden goed praten over mijn situatie maar ik had behoefte aan meer hulp. Daarom ging ik opzoek naar een psycholoog maar helaas was dat nog niet zo makkelijk. Met twee psychologen had ik bijvoorbeeld totaal geen klik, ze begrepen voor mijn gevoel niet écht wat ik ze vertelde en daarom werkte dat niet voor mij. Ik verloor steeds meer de moed totdat ik bij mijn huidige therapeut terecht kwam, er ging een wereld voor me open. We deden opdrachten waardoor ik letterlijk op papier zag staan waar ik in mijn hoofd mee bezig was en ze besprak met mij wat helpend zou kunnen zijn. Daarnaast was het heel voelbaar dat ze oprecht geïnteresseerd was en er alles aan wilde doen om mij te helpen.

Tot op de dag van vandaag ben ik enorm dankbaar voor de hulp die ik heb gekregen. Af en toe kom ik nog steeds bij haar langs om alles even door te nemen zodat ik daarna weer zonder piekergedachten verder kan.

Ik wil jullie dus graag meegeven dat praten echt wonden kan helen, al lijkt dat in eerste instantie niet zo. Voor mij was dat vooral prettig met een neutraal persoon zoals mijn therapeut, zij koos geen kant en luisterde naar wat ik te vertellen had.

Je bent veel sterker dan je denkt en er is altijd licht aan het einde van de tunnel. You can do it!

Heb jij gescheiden ouders en herken jij je in het verhaal van Julie? Het helpt om er over te praten. Dat kan met een Buddy van Villa Pinedo. Download de ‘Villa Pinedo Buddy App’ en meld je aan!