Fien: “Op mijn diploma-uitreiking hoorde ik gejuich uit twee kanten van de zaal”

Het is vanzelfsprekend dat de diploma-uitreiking van de middelbare school een memorabel moment is voor elke ouder en kind. Een dag gevuld met trots, opluchting en geluk. Zo kan ik me deze dag heel goed herinneren, maar niet om de redenen die je zou denken. 

Mijn ouders zijn gescheiden toen ik al redelijk jong was. Ze zijn daarna allebei hertrouwd en ik heb er een hoop halfbroertjes en -zusjes bij gekregen, waar ik overigens heel blij mee ben. Doordat mijn ouders al vroeg gescheiden zijn, was ik het al redelijk gewend om grote evenementen apart te doen, zoals kerstmis, pasen of verjaardagen. Er waren weinig gemeenschappelijke evenementen die samen gevierd of gedaan moesten worden. Als een evenement niet kon worden gedeeld, werd het of door één ouder gedaan, of door geen van beiden. 

In het jaar van mijn eindexamens waren de maanden maart, april en mei mij heel simpel: alleen maar met de neus in de boeken. Om de twee weken wisselde ik van huis tussen mama en papa, met een enorme rugzak met zware boeken en schriften. Na weken strijden, uren leren en concentreren, kreeg ik eindelijk mijn langverwachte telefoontje. Om precies 14.00 uur werd ik gebeld. Ik hield mijn hart vast… ik was geslaagd!! In de tuin van mijn moeder bouwden we een klein feestje, om het einde van mijn middelbare schoolcarrière te vieren. 

Diezelfde dag ontving ik de uitnodiging voor mijn diploma-uitreiking, en kreeg meteen een knoop in mijn maag. Mijn enthousiasme verdween als sneeuw voor de zon. Mijn ouders moesten allebei naar mijn diploma-uitreiking komen. Dit was de eerste keer sinds jaren dat we een gemeenschappelijk evenement hadden, waar beide ouders heel graag bij willen zijn. Ik werd hier heel onrustig van, aangezien mijn ouders het liefst niet met elkaar communiceren. Mijn moeder stelde nog voor om mijn vader helemaal niet uit te nodigen voor mijn diploma-uitreiking, zodat er geen ongemakkelijkheid ontstaat. Ik voelde me toen erg ongehoord, omdat ik heel graag mama en papa samen erbij wilde hebben op deze grote dag. Hierdoor keek ik helemaal niet uit naar mijn eigen diploma-uitreiking. 

Na mijn moeder even apart genomen te hebben, waren we samen met een oplossing gekomen: papa en mama konden allebei komen, op voorwaarde dat ze niet bij elkaar gingen zitten. Hoewel dit niet ideaal was, was het zeker beter dan helemaal geen ouder erbij te hebben. Ik was weer tevreden. Nu kon ik met een rustig hart slapen, wetende dat niemand werd buitengesloten of ontevreden was. 

Ik was heel enthousiast toen de dag eenmaal was aangebroken. Ik had speciaal een mooi jurkje gekocht en mijn haren gestyled. Ik was er helemaal klaar voor. Hoewel ik me een klein beetje zorgen maakte over hoe het zou gaan tussen mama en papa, ging alles volgens plan. Mama en papa (en aanhang) gingen, zoals beloofd, op andere plekken in de zaal zitten.

Toen eenmaal mijn naam werd geroepen door mijn mentor, om mijn diploma aan mij te overhandigen, hoorde ik gejuich uit twee kanten van de zaal.

Ik moest hier erg om lachen. Dit was toch de beste keuze geweest, bedacht ik bij mezelf. 

Achteraf kreeg ik, zoals ik vanouds gewend was, twee keer felicitaties en twee keer cadeautjes. Op dat moment bedacht ik me, dat gescheiden ouders niet altijd droevig hoeft te zijn, maar ook zo zijn pluspunten heeft. Hoewel gescheiden ouders in dit soort situaties voor wat obstakels kunnen zorgen, zijn de momenten die eruit komen vaak twee keer zo leuk (letterlijk).