Drie weken op vakantie met allebei mijn gescheiden ouders. #SCHEIDVAKANTIE
Drie weken op vakantie met allebei mijn gescheiden ouders. “Super tof!” Zeiden mijn vriendinnen. “Jij zit gewoon 6 weken in Kroatië”. En dat klopte. Natuurlijk was dat tof. Wie kon dat nou zeggen?
Toen mijn ouders naar hetzelfde land op vakantie wilden, werd er gelukkig aan ons gedacht. Want om nou van Nederland naar Kroatië te rijden, weer terug naar Nederland om vervolgens weer naar Kroatië te rijden, vonden ze toch een beetje gekkenwerk. We wisselden in Kroatië zelf.
Voordat we met mama op vakantie konden, moest ik eerst mijn tas inpakken voor de laatste 3 weken van de vakantie. Die spullen namen papa en mijn stiefmoeder mee. Dat is nog eens ver vooruit denken en plannen. Maar daar was ik inmiddels wel goed in geworden.
Toen de spullen bij mama ingepakt waren konden de eerste 3 weken van de vakantie beginnen. We hadden vaste belmomenten met de andere ouder, (erg stressvol met van die muntjes steeds tijd bijkopen) en als er WiFi was konden we een mailtje sturen.
Op de wisseldag hadden mijn zusje en ik onze spullen ingepakt. We hadden wat dingetjes verzameld die we mee wilden nemen naar de vakantie met papa. Er was een tijd afgesproken dat papa op de parkeerplaats van de camping (waar we met mama waren) zou staan om ons mee te nemen naar de volgende camping. Het was zo rond etenstijd en mijn moeder wilde de vakantie feestelijk afsluiten met een pizza bij het restaurantje.
Je raadt het misschien al: tijd tekort. Papa stond op de parkeerplaats. Hij had uren rijden achter de rug en wilde gewoon snel naar de camping. Ik kreeg een sms’je dat ze er waren. Ik probeerde natuurlijk haast te maken, maar ja, als je in een restaurantje zit met het hele gezin gaat dat niet zo makkelijk. Ik voelde overal spanning.
Wetende dat mijn vader stond te wachten, maar ik ook de afsluiting met mijn moeder niet te gehaast wilde doen. Die zou ik hierna ook 3 weken niet zien.
Ik was opgelucht toen ik eindelijk in de auto zat. Gemopper van mijn vader. Verdriet bij mijn moeder, ook omdat ze ons natuurlijk 3 weken moest missen. Maar ik was opgelucht. Dit moment had natuurlijk voorkomen kunnen worden. Duidelijke afspraken en ouders die elkaar op de hoogte hielden van de verwachte aankomsttijd.
Ik voelde me verantwoordelijk dat dit soepel zou lopen. Ik kreeg tenslotte de sms’jes. Maar dit was helemaal niet aan mij. Dit was slechte communicatie tussen mijn ouders. En nu ik eraan terugdenk heb ik dit soort momenten heel vaak gehad. Dat ik ervoor wilde zorgen dat het soepel liep. En daarom heb ik mezelf in een situatie gezet waar ik helemaal niet tussen hoorde te staan. Nu doe ik dat niet meer. Ik ben geen boodschapper of doorgeefluik. Ik wil geen spanning voor iets waar ik niets aan kan doen. Regel het zelf onderling maar, is mijn nieuwe motto.
Wisselen in een ander land is overigens niet meer voorgekomen. Terug naar Nederland, en dan gewoon opnieuw in een auto naar het volgende land. Stuk rustiger!
Door: Malou
