Willemijn: “Ik kreeg kortsluiting tijdens het gesprek”

Toen mijn ouders gingen scheiden, zat ik net in groep 4. Tijdens het gesprek kreeg ik een soort kortsluiting in mijn hoofd. Ondertussen ben ik 20 en studeer ik al. Destijds was ik natuurlijk nog jong en nam ik het allemaal ook veel anders op dan dat ik nu zou doen. 

Mijn vader werkte destijds nog als vrachtwagenchauffeur, waardoor hij nauwelijks thuis was bij ons. Dus eigenlijk was het altijd mijn moeder, mijn zusje Floor en ik. Ik had een vader, natuurlijk, maar hij was altijd aan het werken. Soms zag ik hem alleen vroeg in de ochtend of ’s avonds laat. 

Het gesprek

Ik was samen met Floor televisie aan het kijken toen m’n vader ineens thuis kwam. Dat was best raar, aangezien ik gewend was dat hij overdag bijna nooit thuis was. Ik was blij dat hij eindelijk thuis was en vroeg hem dan ook of hij samen met Floor en mij televisie wilde kijken. Hij vertelde ons dat hij dat wel wilde, maar dat hij eerst samen met mijn moeder iets moest vertellen aan ons. M’n moeder kwam bij ons op de bank zitten en samen met m’n vader legde zij vervolgens uit dat ze gingen scheiden. 

Ik was in eerste instantie niet verdrietig

Als ik er nu op terugkijk denk ik dat ik het toen gewoon niet begreep. Het was als een soort kortsluiting in m’n hoofd. Mijn ouders en Floor moesten huilen, maar ik kan me niets anders herinneren dan dat ik rustig op de bank zat en zei: ‘Oké.’ Ik leek ook nog niet te realiseren wat er allemaal nog aan zat te komen voor mij en Floor — en natuurlijk voor m’n ouders. 

Mijn vader had een nieuwe vriendin

Onze ouders vertelden ons vervolgens dat mijn vader een nieuwe vriendin had: Mieke. Zij woonde in Almere samen met haar dochter Demi. Mijn ouders hielden niet meer van elkaar en mijn vader was verliefd geworden op een andere vrouw, die hij al best lang kende. Zij was de reden geweest waarom mijn vader de laatste tijd minder thuis was en hij altijd aan “het werk” was. Hij woonde niet meer bij ons, al een tijdje niet meer. Hij woonde in Almere. Ik was voorheen nog nooit eerder zo ver weg van huis geweest. Het enige wat ik kende was ons dorpje in Noord-Brabant. 

De volgende dag top school, vertelde ik aan mijn klasgenootjes dat mijn ouders gescheiden waren — of nou ja, dat ze gingen scheiden. Ik was niet verdrietig en deed er heel erg luchtig over. Ik weet nog goed dat mijn juf aan mij vroeg of ik verdrietig was en of ik er misschien moeite mee had. Ik mocht in dat geval altijd bij haar komen als ik er met iemand over wilde praten, maar dit had ik niet nodig. 

Ik denk dat het nog dezelfde week was dat mijn moeder een keer op het schoolplein met andere moeders stond te kletsen en dat ik haar zag huilen. Ik snapte niet waarom ze aan het huilen was.

Waarom waren mama en papa eigenlijk zo verdrietig over dit alles? Het was natuurlijk jammer dat papa zo ver weg ging wonen… maar zo erg toch ook weer niet? 

De eerste keer toen Floor en ik naar onze vader — die inmiddels in Almere woonde — gingen, was dat toch best wel spannend. Voornamelijk omdat we onze nieuwe stiefmoeder en haar dochter zouden leren kennen. Het was een lange rit vanuit Brabant naar Almere, maar toen we er uiteindelijk waren, begon ik het toch wel heel erg spannend te vinden. Ik was in het begin dol op m’n nieuwe stiefzus. Ze was ouder, knap en ze kon heel mooi tekenen en had heel veel leuke hobby’s. Ik begon haar al snel te zien als een soort voorbeeld. 

M’n moeder, Floor en ik gingen verhuizen

Een paar maanden later vertelde mijn moeder ons dat we gingen verhuizen, omdat papa in ons oude huis ging wonen. Op dat moment ontstond er verwarring in m’n hoofd. Ons huis was mijn veilige haven, ik was er opgegroeid, ik had m’n eigen plekje gecreëerd. Waarom moesten we weg? 

Niet snel daarna had mijn moeder een nieuw huurhuis gevonden waar we met z’n drietjes in zouden gaan wonen. Het was veel kleiner dan ons oude huis en toen we er voor het eerst gingen kijken hadden Floor en ik al meteen onze kamers verdeeld. Ik vond het nog steeds niet leuk om te gaan verhuizen, maar ik begon er al wat minder tegenop te zien. 

De dag dat we gingen verhuizen had ik een kinderfeestje bij een vriendinnetje van mij. ’s Avonds werd ik naar ons nieuwe huis gebracht door de ouders van mijn vriendinnetje. Ik belde aan bij een nieuw huis, waar ik ook nog nooit eerder had geslapen. Mijn moeder deed al snel de deur open en ik zei m’n vriendinnetje gedag. Toen ik in de woonkamer kwam van ons nieuwe huis werd ik verwelkomd door stapels dozen. Het was een grote chaos. En het was klein. Ik barstte in huilen uit. 

Ik denk dat ik op dat moment alles begon te realiseren.

De werkelijkheid sloeg eindelijk tot me in. Mijn moeder, Floor en ik waren verhuisd, papa zou in ons oude huis gaan wonen met zijn nieuwe vriendin en haar dochter. Onze ouders zouden nooit meer bij elkaar komen. Misschien had ik dit ooit stiekem nog wel gehoopt? Misschien dat ik daardoor mijn verdriet zo lang voor me had kunnen houden? Het was zo’n grote chaos in mijn hoofd geweest, maar eigenlijk was ik heel erg verdrietig om alles wat er was gebeurt. 

Je hoeft het niet alleen te doen!

Ik ben nu 20, maar zelfs als ik hier nog over na denk doet het me pijn. Ik was nog veel te jong om alles te begrijpen. Hoe ouder ik werd, hoe harder de klappen van de realiteit binnen kwamen. 

Vooral tijdens mijn tienerjaren heb ik nog veel moeite gehad met de scheiding van m’n ouders, vooral omdat je dan alles beter gaat begrijpen. 

Uiteindelijk heb ik met verschillende mensen kunnen praten over de scheiding van m’n ouders en het ook een plekje weten te geven. Ik kreeg meer vrienden en vriendinnen met gescheiden ouders en toen besefte ik dat ik niet de enige was met deze gevoelens en dat ik er niet alleen voor stond. Als ik terugkijk op de scheiding van m’n ouders, heb ik vooral geleerd dat het oplucht om er over te kunnen praten. Het is dan ook niet erg om op dat soort momenten emotioneel te worden, want het hoort er allemaal bij.

Een scheiding is niet niets. Doordat mijn zusje en ik er veel samen over praatte, kregen we een steeds hechtere band omdat we wisten we dat we er niet alleen voor stonden, en dat we elkaar hadden. En dat is ook echt zo, want je hoeft het niet alleen te doen!