‘Welke keuze ga je maken, welke is de ‘juiste’ en bestaat er wel een perfecte keuze?’

Mama houdt niet meer van papa, ik houd wel van papa. Mag dat? Mijn broertje houd van papa, ik houd van mijn broertje, maar ik vind het bij papa niet zo leuk. Wat moet ik doen? Papa en mama willen de tijd gelijk verdelen. Ik wil niet blijven reizen en ik wil niet kiezen. Is er nog een oplossing?

Door: Marlène

Soms dan voelt het net alsof iedereen wat anders van jou zou willen. Papa die wil het een, mama wil het ander. Je broertje wilt naar papa, jij wilt naar mama. Of jij wilt evenveel naar papa en mama, maar dat kan niet qua planning. Wat kies je dan? Het kan voelen alsof je alle kanten op getrokken wordt. En ergens moet je een keuze maken, want je kan niet ALLE kanten op. Maar welke ga je maken, welke is de ‘juiste’ en bestaat er wel een perfecte keuze?

Als je voor iets of iemand kiest, diegene of die keuze steunt, dan ben je loyaal aan diegene. Zo noemen we dat als je voor een richting of persoon kiest en daardoor (misschien) minder in een andere richting of bij een ander persoon kan zijn. En soms kan dat heel erg veel pijn doen.

Ook ik heb die keuze moeten maken. Toen ik het niet leuk of fijn vond om bij mijn vader te zijn, heb ik de keuze gemaakt om bij mijn moeder te gaan wonen. Ik heb toen heel bewust gekozen voor mijn moeder. Maar mijn broertje niet. Die vond het fijn bij mijn vader en komt daar nog steeds graag. Voor mij was dat moeilijk. Want ik houd van mijn broertje, dus ik wil heel graag dat hij het goed heeft. En ik wil ook graag samen met hem zijn. Maar dat ging niet. Want het deed mij te veel pijn om naar papa toe te gaan.

Het is heel moeilijk om te kiezen. Want je hebt soms het gevoel alsof je het nooit echt goed kan doen. Je hebt soms het gevoel dat je altijd iemand teleur moet stellen. En dat geeft verdriet. Want soms is er geen manier om het ‘helemaal’ op te lossen. Maar ik heb een ding wel geleerd: het kan een stuk makkelijker worden als je er met elkaar over praat. Als je uitlegt aan iemand dat het je pijn doet en dat je de keuze niet zou willen moeten maken, maar dat jij geen andere optie ziet dan wel een keuze te maken. Dat kan misschien het gesprek openen om wel op een andere manier een oplossing te vinden. Dat je het goede naar elkaar uitspreekt en dat je met elkaar momenten zoekt om er wél voor elkaar te zijn. Op het moment dat je er niet voor iedereen tegelijk kan zijn.

Want jij bent maar één persoon. Jij kan je niet opsplitsen (en moet dat ook niet willen). Jij kan niet altijd de ander geven wat diegene verlangt. Jij mag je eigen wensen hebben en naleven. Jij mag er ook voor jezelf zijn, voor je moeder, je broertje, zusje, vader, oma, opa, vrienden, stief en bonus ouders, maar dat kan niet allemaal tegelijk. En dat is oke. Dat is niet erg. Het kan voelen alsof je uit elkaar getrokken wordt door de keuzes die je moet maken, maar jij mag kiezen. En praten kan helpen om elkaar te begrijpen. Zodat iedereen hopelijk met goede moed verder kan.