Het verhaal van Lune: “Ik zie papa al een tijd niet”
Wist jij dat er best veel kinderen zijn die door de scheiding (even) het contact met een van hun ouders verliezen? Dat kan heel veel verschillende redenen hebben. En het brengt ook heel veel verschillende gevoelens met zich mee. Sommige kinderen voelen zich boos of verdrietig. Anderen voelen zich juist opgelucht en hebben voor hun gevoel eindelijk even rust! Dat is allemaal heel normaal.
In dit verhaal lees je hoe het voor Lune was om het contact met haar vader te verbreken toen ze 15 was. Nu is Lune 20 en kijkt ze daarop terug.
Ik ben 15 jaar
Ik zie papa al een tijd niet. Het is mijn eigen keuze. Mijn ouders zitten in een rot scheiding en hebben de hele tijd ruzie. Mijn moeder zegt dat mijn vader is vreemdgegaan, mijn vader zegt van niet. Mijn moeder zegt dat mijn vader ons spaargeld heeft opgemaakt, mijn vader zegt van niet. Mijn vader zegt dat de scheiding de juiste keuze is, mijn moeder zegt van niet.
Ik voel de hele dag spanning, of ik nou bij papa of bij mama ben.
Ik houd van allebei evenveel, juist daarom vind ik het zo lastig. Is mijn vader echt zo slecht als mijn moeder zegt? Of stelt mijn moeder zich aan, zoals mijn vader zegt? En als ik zeg dat ik het leuk heb bij papa, maak ik mama verdrietig. Als ik zeg dat ik het leuk heb bij mama, reageert papa amper op mij. Hoe kan ik papa en mama tegelijkertijd blij maken? En wie moet ik nou geloven?
Ik wil geen spanningen meer voelen tussen papa en mama. Ik wil gewoon geen gezeik meer. Gewoon dat ik even niet tussen hen in sta. Ik kies voor rust. Papa kan ons niet gelukkig maken. Ik stuur een brief naar papa dat ik bij mama wil wonen en hem even niet meer wil zien. En echt, het voelt nu best chill!
Heel diep van binnen mis ik papa wel, maar dat gevoel stop ik snel weg. Ik heb buikpijn.
Ik ben 20 jaar
Ik lees mijn dagboek terug en ik snap gelijk waar de buikpijn vandaan komt. Ik miste papa zo erg, en wist diep van binnen dat ik eigenlijk allebei mijn ouders in mijn leven wilde. Maar dat gevoel negeerde ik. Ik koos helemaal de kant van mama. Het was veel te ingewikkeld om papa er ook bij te hebben.
Het gevoel dat ik papa miste moest toch ergens heen, dus kreeg ik buikpijn. Door papa helemaal weg te duwen, duwde ik ook een stukje van mezelf weg.
Want papa zit in mij, net zoals mama. Ik besta voor de helft uit papa en voor de helft uit mama.
Hoe zou ik de scheiding hebben beleefd als ik niet zoveel had meegekregen van het verdriet en de boosheid van mijn moeder? Had ik dan een andere keuze gemaakt? Die boosheid over dat papa ons heeft verlaten, is dat mijn gevoel of die van mijn moeder? Wilde ik papa een half jaar niet zien omdat ik boos op hem was? Of was ik boos omdat mama dat was?
Ik wil eigenlijk helemaal niet weten of hij wel of niet is vreemdgegaan en wie er gelijk had. En als m’n vader al is vreemdgegaan, dan ging hij niet vreemd op mij.
Hij is mijn vader. Gelukkig zie ik papa weer.
Ik hou van allebei.
Het verhaal van Lune en van heel veel andere kinderen lees je in het boek ‘Je hoeft ’t niet alleen te doen’: een buddy in boekvorm voor alle kinderen met gescheiden ouders. Je wordt aan de hand genomen door jongeren die al eerder in deze achtbaan gezeten hebben en er sterker uit zijn gekomen. Het staat vol verhalen en ervaringen, tips en opdrachten waar je uit kan halen wat voor jou waardevol en belangrijk is.
