Lieve pap – een brief van Remi

Lieve pa,

Vandaag is het Vaderdag en denk ik extra veel aan je. Het voelt spannend om toe te geven, maar als ik heel eerlijk ben geeft denken aan jou mij een dubbel gevoel. Ik heb hele warme en liefdevolle herinneringen aan jou van toen ik kind was, maar tegenwoordig vind ik het moeilijk om contact met jou te maken. Aan de ene kant ben ik blij en trots met jou als vader, en aan de andere kant voel ik dat ik je mis. 

Als kind heb ik van jou geleerd hoe leuk het is om een rijke fantasie te hebben en jezelf niet al te serieus te nemen. Je kon ontzettend leuk met me spelen, en ik heb voor mijn gevoel op dagelijkse basis om jouw knotsgekke grapjes en verhalen gelachen. Zeker in de periode dat jij en mam uit elkaar gingen voelde ik me bij jou helemaal veilig. Omdat je veel vanuit huis kon werken was je er gewoon altijd, en maakte je veel tijd voor mij. We deden zo veel samen, van boodschappen tot filmavondjes. We gingen veel samen naar buiten om te spelen, te sporten of te wandelen. Je las me elke avond voor uit Alleen op de wereld, en als het verhaal verdrietig werd konden we er samen om huilen. Je was in die tijd echt mijn steun en toeverlaat.  

Maar terwijl ik dit schrijf krijg ik een brok in mijn keel, en moet ik wat traantjes wegpinken. Want de connectie die ik hier omschrijf zijn we ergens kwijtgeraakt. Na de scheiding is nog veel gebeurd bij jou in huis, zoals ruzies die ik had met jouw nieuwe partner. Dit zijn herinneringen waar ik nu, jaren later, nog steeds verdrietig om kan worden. Maar ik vind het ontzettend moeilijk om het hier over te hebben, en het kost me moeite om me gehoord te voelen. Inmiddels kijken we ook op een hele verschillende manier naar de wereld. En als we elkaar zien lijkt het alsof we alleen nog maar kunnen verzeilen in discussies over deze verschillen. We zijn elkaar letterlijk en figuurlijk uit het oog verloren. We zien elkaar tegenwoordig niet meer zo vaak, en vergeten zelfs elkaars verjaardag. 

Ik vind het moeilijk om aan te wijzen hoe dat zo is gegroeid. Misschien komt het door de periode na de scheiding. Misschien zijn we uit elkaar gegroeid. Of misschien hoort het simpelweg bij volwassen worden. Het is vast niemands schuld. Maar het knaagt aan me dat we nog allebei op deze wereld rondlopen, en dat dit de mate is waarin we met elkaar in contact staan. 

Lieve pa, met deze brief wil ik je vertellen dat ik van je houd, en dat ik je mis. Ik ben nou al zo ver gekomen met het verwerken van de scheiding en de periode daarna. Maar voor het laatste stukje verwerking voel ik dat ik jou nodig heb. Ik mis dat we begaan zijn met elkaars leven. Ik vind onze verschillen helemaal niet belangrijk. Ik zou met zo veel liefde en trots onze aandacht willen richten op onze overeenkomsten, want die zijn er genoeg. 

Heel veel liefs, je zoon.